By 
Δήλωση του αναρχικού αιχμάλωτου των Η.Π.Α., Eric King, για την Ημέρα Παγκόσμιας Αλληλεγγύης σε αναρχικούς κρατούμενους με μακροχρόνιες ποινές.
Αυτή είναι η έκτη μου χρονιά στη φυλακή και ήταν εύκολα η πιο δύσκολη. Αφού κατηγορήθηκα για επίθεση σε υπαστυνόμο στις 17 Αυγούστου 2018, από τότε είμαι στην απομόνωση. Τα τελευταία δύο χρόνια μου έδειξαν ένα ευρύ φάσμα της κρατικής βαρβαρότητας: σωματικοί ξυλοδαρμοί και
βασανιστήρια, ψυχολογικά παιχνίδια, όπως να κρατούμαι σε “δωμάτια ησυχίας” χωρίς επαφή με τον ελεύθερο κόσμο, αλλά και τη νομική τους δύναμη, η οποία επιβάλλει σοβαρές νέες κατηγορίες που θα μπορούσαν να μου επιφέρουν 20 επιπλέον χρόνια. Η αντίσταση δεν είναι παιχνίδι.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου έχω μάθει πολλά· ότι ΠΟΛΛΟΙ άνθρωποι παγιδεύονται με αυτόν τον τρόπο, ότι η υποστήριξη στις φυλακές είναι ανεκτίμητη, ότι αυτοί (οι εξουσιαστές) μπορούν πάντα να την εξαφανίσουν, κι ότι ΕΜΕΙΣ μπορούμε πάντα να την εμφανίσουμε, επίσης (μιλώντας για τη σχέση αλληλεγγύης ποινικών με πολιτικούς κρατούμενους και την αντίστοιχη εντός κι εκτός των τειχών). Παρά τις αυστηρές κυρώσεις και τους περιορισμούς, αρνήθηκα να είμαι μια μαραμένη ιτιά. Τώρα ήρθε η ώρα να τους αντιμετωπίσω – είτε νομικά με προτάσεις και πίεση· με χαλαρή υποστήριξη· με δυναμική υποστήριξη· καθοδηγώντας διαμαρτυρίες για βασικά δικαιώματα· κάνοντας μακρές κουβέντες για την κοινωνική, ταξική συνείδηση και την συνείδηση των φυλακισμένων· και οργανώνοντας τους άλλους κρατούμενους. Οι αναρχικοί δεν κρύβονται.
Ένα πράγμα που δεν θα μπορούσα να κάνω χωρίς το ξεχείλισμα υποστήριξης. Χωρίς την οικονομική υποστήριξη για την καντίνα (την τροφή του εντός) και την νόμιμη συγκέντρωση χρημάτων (συνεχίστε το, παρακαλώ), την παραλαβή επιστολών, χωρίς εκείνους που έστειλαν περιοδικά, βιβλία και άρθρα, αφού κερδίσαμε αυτά τα δικαιώματα. Έδωσα στους δικούς μου και στην ομάδα μου να καταλάβουν πως αυτή δεν επρόκειτο να είναι μια ομαλή διαδρομή, ότι η αντίσταση είναι στο αίμα μου κι εκείνοι την προέβαλαν εκτός. Άνθρωποι νέοι και μεγάλης διάρκειας εμφανίστηκαν, όταν χρειάστηκε περισσότερο. Δεν μπορούμε να πολεμήσουμε στο εσωτερικό, χωρίς εσάς στο εξωτερικό. Αντιμετωπίζουμε υποθέσεις, πολεμάμε την αδικία, δίνουμε τις ίδιες μάχες που συμβαίνουν στους δρόμους, μέσα, σε κλειστά κελιά.
Οι φυλακές πρέπει να κατεδαφιστούν, είναι ένας αγώνας που μπορεί να κερδηθεί μόνο με δύο μέτωπα – ενότητα μέσα και αλληλεγγύη έξω. Κόβουμε το κεφάλι αυτού του δράκου, το αναγάγουμε σε ιστορίες τρόμου και μουσεία αντίστασης. Μαζί, είναι δυνατό.
Σας ευχαριστώ, όλους/ες όσοι/ες βοήθησαν με οποιονδήποτε τρόπο, είτε όντας ευγενικοί/ες με την σύντροφό μου, είτε δίνοντας χρήματα, είτε ερχόμενοι/ες στη δίκη (10 Αυγούστου, τα λέμε πάλι εκεί!).
Ας πάρουμε το “Φωτιά στις Φυλακές” κυριολεκτικά, τι λέτε;
Μέχρι να είναι όλα ερείπια, Ε.Κ.
Κολλεκτίβα Fire Ant, IWOC (Incarcerated Workers Organizing Committee – Οργανωτική Επιτροπή Φυλακισμένων Εργατών)
Περισσότερα για αυτόν και την υπόθεσή του, εδώ.
