By 
H παρακάτω συνέντευξη απευθύνεται στο διεθνές, επαναστατικό κοινό. Περιλαμβάνει ερωτήσεις από εμάς σχετικά με την εξέγερση ενάντια στη “λευκή ανωτερότητα” που συμβαίνει στις Η.Π.Α. Συνεντευξιάζονται μέλη του R.A.M. (Revolutionary Abolitionist Movement/ Επαναστατικό Κίνημα για την Κατάργηση της Σκλαβιάς) και ανώνυμοι αναρχικοί από τις Η.Π.Α. Στοχεύει στο να βοηθήσει στην επεξήγηση των περιστάσεων και των γεγονότων που συμβαίνουν στις Η.Π.Α.
“Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας. Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού. Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ’ του καθένα την πανέμορφη ιδιαιτερότητα ν’ αποκαταστήσουμε του σύμπαντος την αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά. Δεν είναι επιστράτευση απ’ τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ. Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές». Οι φυλακές τους «τρομοκράτες».
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους». Το προϊόν την «ανάγκη».
Τα σύνορα τους στρατούς. Όλα η ιδιοχτησία. Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν’ αποκαταστήσουμε του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη ζωή. Και τη ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ, μπορώ, μπορώ, Σ’ ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς, δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια στον ερωτά, στην αλληλεγγύη, στην ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ’ την αρχή. Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.“
– Κατερίνα Γώγου, “Υπερασπίζομαι την Αναρχία “
(επιλογή ποιήματος από τα συντρόφια που έδωσαν την συνέντευξη)
“Έχοντας υπάρξει, προσωπικά, αγροτόπαιδο, τα κοτόπουλα που έρχονταν στο σπίτι για να κουρνιάξουν, δεν με έκαναν ποτέ λυπημένο· με έκαναν πάντα χαρούμενο.” – Malcolm X.
Τι συμβαίνει αυτή την στιγμή στις Η.Π.Α. και πώς αυτό διαφέρει από άλλες πρόσφατες αναταραχές που έχουν συμβεί ως απάντηση στην αστυνομική βία, όπως αυτή του Φέργκιουσον του Μιζούρι το 2014; Το αίσθημα στους δρόμους είναι διαφορετικό;
Αυτή η εξέγερση στις Η.Π.Α. διαφέρει κυρίως λόγω του μεγέθους της και της οργής που εκφράζει. Παλαιότερες αναταραχές, όπως αυτές του Φέργκιουσον ή αυτές στο Λος Άντζελες το 1992 ήταν σημαντικές και έθεσαν τα θεμέλια για αυτήν τη στιγμή, ωστόσο, σήμερα βλέπουμε ένα κίνημα που είναι ριζικά διαφορετικό με πολλούς τρόπους.
Οι νέοι στους δρόμους γνωρίζουν πολύ καλά την πολιτική περί κατάργησης της σκλαβιάς. Οι νέοι έχουν απορρίψει την υπομονή και την ελπίδα για μεταρρύθμιση, εστιάζοντας μόνο στην άμεση και ευθεία δράση. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι φαίνεται, επίσης, να συνειδητοποιούν αυτή τη φορά πως ο ρεφορμισμός είναι ένα αδιέξοδο. Το επίπεδο της έντασης είναι εξαιρετικά σημαντικό. Το γεγονός ότι οι άνθρωποι, όχι μόνο κυνήγησαν την αστυνομία και πυρπόλησαν ένα αστυνομικό τμήμα στη Μινεάπολις, ενώ οι μπάτσοι έτρεχαν για να σώσουν τη ζωή τους, αλλά συνέχισαν, ακόμα κι όταν κλήθηκε ο στρατός, είναι άνευ προηγουμένου. Βλέπουμε μια ξεκάθαρη αναδιαμόρφωση του πολιτικού διαλόγου που έχουμε συνηθίσει στις Πολιτείες, παρακολουθώντας την πλειοψηφία της χώρας να τάσσεται υπέρ του εμπρησμού του αστυνομικού τμήματος και τη μάστιγα του πασιφισμού να χάνει τη θέση της στις διαμαρτυρίες. Η υποστήριξη της εξέγερσης και των ταραχών από απροσδόκητες/α ομάδες και άτομα είναι μερικές φορές, το λιγότερο, σοκαριστική. Οι αρπακτικοί καιροσκόποι ουσιαστικά έχουν αναγκαστεί να κατέβουν και να διαλέξουν πλευρά. “Είσαι ρατσιστής ή αντιρατσιστής;”
Η ένταση της εξέγερσης που ξεκίνησε αυτή τη φορά στη Μινεάπολις, έχει εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα σαν μια άγρια φωτιά. Το ευρύ φάσμα της γενικευμένης εξέγερσης, η ένταση της αντίστασης και η πλήρης απώλεια της πίστης για μεταρρύθμιση και της ανοχής στο σύστημα δεν έχουν σχέση με οτιδήποτε έχω δει ποτέ στη ζωή μου.
Πώς δείχνουν αλληλεγγύη οι αναρχικοί και/ή οι αντιφασιστές στις πολιτείες κατά τη διάρκεια αυτής της εξέγερσης; Πώς προτείνετε στους αναρχικούς και/ή τους αντιφασιστές σε όλο τον κόσμο να δείξουν αλληλεγγύη από μακριά;
Οι αναρχικοί και οι αντιφασιστές έχουν συμμετάσχει από την αρχή αυτών των εξεγέρσεων. Το κίνημα έχει, εδώ και αρκετό καιρό, επικεντρωθεί ρητά στην αστυνόμευση, στις φυλακές και στα όργανά τους. Η εξέγερση αυτή, λοιπόν, είναι πολύ ξεχωριστή για εμάς.
Πρέπει όμως να είμαστε ξεκάθαροι· αυτή δεν ήταν μια εξέγερση που προκάλεσαν οι αναρχικοί. Η εξέγερση οδηγείται από τη μαύρη νεολαία που έχει σιχαθεί την αποκτήνωση και τις δολοφονίες. Η βία εναντίον των μαύρων και η “λευκή ανωτερότητα” είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής των Η.Π.Α. Είναι τόσο παγιωμένος που η μεταρρύθμιση είναι αδύνατη. Εμείς, ως αναρχικοί, έχουμε διατηρήσει εδώ και πολύ καιρό αυτήν τη θέση κι έχουμε αγωνιστεί και οργανωθεί για να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση, αλλά είμαστε μόνο μία από τις πολλές πολιτικές τάσεις που συμμετέχουν σε αυτήν την εξέγερση.
Σε όλο τον κόσμο, το πιο σημαντικό που έχουν να κάνουν οι αναρχικοί είναι να εντείνουν την πολιτική και οικονομική πίεση στις Η.Π.Α. και να συμβάλουν στις τοπικές εντάσεις και την αντίσταση κατά της αστυνομίας. Στοχεύστε οτιδήποτε και όλα όσα κάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες να λειτουργούν και να είναι ισχυρές, γενικεύοντας κι ενδυναμώνοντας παράλληλα τη δυσαρέσκεια που ενέπνευσε την εξέγερση· βάλλοντας τον τοπικό ρατσισμό, την αστυνομία και τα υπόλοιπα όργανα κυριαρχίας κι εκμετάλλευσης. Το κράτος των Η.Π.Α. είναι εξαιρετικά αδύναμο τώρα και, όσο πιο αδύναμο γίνεται, τόσο το καλύτερο για εμάς εδώ και για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο γενικά. Επιπλέον, κάθε πράξη αλληλεγγύης δίνει δύναμη σε όσους είμαστε στους δρόμους. Η αλληλεγγύη είναι ισχυρότερη σε μια κοινή επίθεση που δεν γνωρίζει σύνορα!
Γιατί μερικοί άνθρωποι που ισχυρίζονται πως υποστηρίζουν την εξέγερση στις Η.Π.Α., υποχωρούν λόγω της λεγόμενης “βίας”;
Στις Η.Π.Α., η έννοια της «μη βίας», όπως αυτή εφαρμόστηκε από τον Martin Luther King Jr., ηγέτη του κινήματος των Πολιτικών Δικαιωμάτων στη δεκαετία του 1960, παραμένει και γιορτάζεται, εκ των υστέρων, ως η τέλεια έκφραση ακτιβισμού. Κατ ‘επέκταση, η διαμαρτυρία θεωρείται έκφραση ακτιβισμού. Έτσι, κάθε νόμιμη και υποτιθέμενη «αποτελεσματική» διαμαρτυρία θα πρέπει να συμμερίζεται αυτές τις αρχές της μη βίαιης διαμαρτυρίας, οι οποίες, κατά την κυρίαρχη αφήγηση της ιστορίας, αποτελούν την αποκλειστική αιτία κατάκτησης πολιτικών δικαιωμάτων στην Αμερική. Στην πραγματικότητα, η κατάσταση ήταν πολύ πιο περίπλοκη και οι συχνές εξεγέρσεις σε μεγάλες πόλεις έπαιξαν επίσης πολύ σημαντικό ρόλο, ώστε το κράτος να εγκρίνει τελικά νέους νόμους που κατάργησαν τον επίσημο / νόμιμο φυλετικό διαχωρισμό στις νότιες Η.Π.Α. (όπως αυτοί του Jim Crow · μόνο για να αναπροσαρμόσουν τελικά μεθόδους καταπίεσης). Παρ ‘όλα αυτά, η επίσημη αφήγηση δίνει στη μη βία όλες τις ευχαριστίες. Επιπλέον, η αφήγηση λέει ότι κάθε διαμαρτυρία πρέπει να γίνεται για να προωθήσει μια νομική αιτία, όχι ένα επαναστατικό κίνημα. Μερικές φορές ακόμη κι η επαναστατική ρητορική (όπως του Killer Mike των Run the Jewels, γνωστού Δημοκρατικού και γιου αστυνομικού που χρησιμοποιεί παραπλανητική γλώσσα για να καταγγείλει διαδηλωτές μετά από επιθέσεις σε κεντρικά γραφεία του CNN και την αστυνομία) χρησιμοποιείται, όταν μιλάμε για αλλαγή νόμων ή για την επίτευξη άλλων βασικών μεταρρυθμίσεων . Κάθε δράση του αμερικανικού λαού στους δρόμους, που είναι πραγματικά επαναστατική ή βίαιη, θεωρείται γενικά απονομιμοποιημένη, λόγω των προαναφερθεισών πεποιθήσεων για το πώς φαίνεται ο νόμιμος αγώνας που είναι πολιτιστικά πολύ ισχυρός. Αυτός είναι ένας άλλος λόγος για τον οποίο τα γεγονότα που έχουν συμβεί είναι τόσο ελπιδοφόρα, επειδή απορρίπτουν πλήρως αυτήν τη λογική και αυτή την αφήγηση. Ο βαθμός στον οποίο η εξέγερση εξαπλώθηκε σε ένα τόσο διαφορετικό φάσμα πόλεων δείχνει πόσο διαδεδομένη έχει γίνει η δυσαρέσκεια με αυτήν την αφήγηση. Μια μερική εξήγηση είναι ότι ο λαός ενήργησε, προτού να έχουν οι οποιοιδήποτε επίσημοι ηγέτες την ευκαιρία να προσπαθήσουν να παρουσιαστούν ως εκπρόσωποι του κινήματος. Η αληθινά οργανική φύση του κινήματος ήταν η δύναμή του από την αρχή και αυτό που ουσιαστικά του επέτρεψε να απαγκιστρωθεί από διαμαρτυρίες ενορχηστρωμένες προσεκτικά από επαγγελματίες ακτιβιστές και πολιτικούς.
Οι άνθρωποι προετοιμάζονται από νεαρή ηλικία, ώστε να αναζητήσουν πίστη στο θέατρο της αστικής δημοκρατικής πολιτικής. Η βία είναι η άρνηση μιας τέτοιας πίστης. Η βία είναι μια επίδειξη αυτοδιάθεσης, καταδεικνύει την επιθυμία να αναζητηθεί ένας κόσμος πέραν του παρόντος.
Διδασκόμαστε πως έχουμε δικαιώματα, αλλά αυτά τα δικαιώματα είναι συμβάσεις που μπορούν να αφαιρεθούν, καθώς καθορίζονται από ένα κοινωνικό συμβόλαιο που διατηρείται από την εξουσία. Τα δικαιώματα είναι ανοησίες, παραπλανητικές επιλογές που χρησιμοποιούνται για να διατηρήσουν τον φόβο, ως θεμέλιο της σημερινής κοινωνικής ειρήνης. Έχετε τα δικαιώματά σας, την ελευθερία σας και, εάν συμπεριφέρεστε σύμφωνα με τους νόμους του πλαισίου που περιέχει αυτές τις επιλογές, δεν θα πάτε στη φυλακή. Τα δικαιώματα ανήκουν στη σφαίρα του φαντασιακού και, συνήθως, υποτίθεται ότι αναγνωρίζονται στους αφομοιωμένους και προνομιούχους μιας διαστρωματωμένης κοινωνίας. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πράγμα, που πρέπει να θυμόμαστε, όταν κρίνουμε την άποψη ενός (αυτό)αποκαλούμενου συμμάχου που αμφισβητεί την πολιτική βία ή την αυτοάμυνα.
Η βία και η σωματική εξέγερση είναι πράξεις που δείχνουν το στημένο πεδίο ανταγωνισμού. Δείχνει τη βούληση να προχωρήσουμε παραπέρα, μια επιθυμία που δεν μπορεί να ελεγχθεί από ένα σύστημα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να αφαιρέσει τέτοια δικαιώματα. Όσοι διαμαρτύρονται για τη βία, μιλούν σε μια γλώσσα πίστης στη δικαιοσύνη και την πολιτική ενός συστήματος, του οποίου οι αντιφάσεις είναι υπεύθυνες για την ύπαρξη της ίδιας της επαναστατικής βίας. Αυτές οι φωνές θα σας ενθαρρύνουν να κάνετε επικλήσεις, να περιμένετε και να ελπίζετε.
Οι ακτιβιστές, οι φιλελεύθεροι και οι λεγόμενοι σύμμαχοι που υποστηρίζουν από τον καναπέ, γρήγορα καταγγέλλουν τη βία, επειδή έχουν πίστη στις επιλογές που υπάρχουν στο σημερινό θέατρο της πολιτικής για αλλαγή. Θέλουν να επαναπροσδιορίσουν τις υπάρχουσες δυνάμεις, αντί να τις κατεδαφίσουν. Σε ορισμένες περιπτώσεις φοβούνται, επίσης, και αντί να αναγνωρίζουν ταπεινά τον φόβο τους να τιμωρηθούν για θαρραλέα αντίσταση, συσσωρεύονται σαν δειλοί πίσω από διάφορες κριτικές της βίας.
Από την άλλη πλευρά, μπορείτε να αναρωτηθείτε, γιατί μεγαλώνουμε μαθαίνοντας για τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον Γκάντι, αντί για άλλες ιστορικές προσωπικότητες της/ου ίδιας/ου εποχής και τόπου, όπως ο Malcolm X ή ο Bhagat Singh. Οι σωστές, οι ισχυρές ή οι συστηματικές και υπολογισμένες μέθοδοι αυτοσυντήρησης της καπιταλιστικής κοινωνίας θα καταγγέλλουν πάντα την επαναστατική βία και την εξέγερση. Αυτό συμβαίνει, απλά, επειδή αυτός ο τύπος αντίστασης είναι αυτός που φοβούνται, αυτός ο τύπος αντίστασης απειλεί το κύρος τους και το σύστημα που το διατηρεί.
Η βία είναι ένα ουδέτερο θέμα. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι μπορεί να κρατούν ένα όπλο, και να πρόκειται για μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Ένας άντρας (Patrick Crusius) μπορεί να κρατήσει ένα όπλο για να σκοτώσει τυχαία μετανάστες και ανθρώπους διαφορετικού χρώματος στο Ελ Πάσο του Τέξας, ενώ μια γυναίκα (Chrystul Kizer) μπορεί να κρατήσει ένα όπλο για να σκοτώσει έναν άντρα που την βίασε και τη διακίνησε.
Κάποιος μπορεί να πει ότι συζητάμε μόνο για τον Τζορτζ Φλόιντ, επειδή ήταν αρκετά τυχερός που το λιντσάρισμά του πιάστηκε σε κάμερα. Ωστόσο, αυτός δεν είναι ο λόγος για τον οποίο συζητάμε ακόμα για τον Τζορτζ Φλόιντ. Άνθρωποι βασανίζονται και δολοφονούνται στις Ηνωμένες Πολιτείες κάθε μέρα. Πολλές περιπτώσεις βιντεοσκοπούνται. Αλλά ο πραγματικός λόγος που εξακολουθούμε να μιλάμε για τον Τζορτζ Φλόιντ μετά το θάνατό του, είναι επειδή το συγκεκριμένο περιστατικό πυροδότησε μια γενικευμένη εξέγερση αυτού, που θα θεωρούσα θετικό είδος βίας που δεν μπορούσε να ελέγξει η αστυνομία.
Έχει παίξει ο κοροναϊός ρόλο στην τρέχουσα εξέγερση;
Ο κοροναϊός έπαιξε σίγουρα ρόλο στην εξέγερση. Υπάρχουν πολλοί βασικοί παράγοντες εδώ. Η οικονομική ύφεση έχει αφήσει εκατομμύρια ανθρώπους αβοήθητους. Υπάρχουν εκατομμύρια άνεργοι στις Η.Π.Α. Το να έχεις δουλειά στις Η.Π.Α., επίσης, δεν σημαίνει πως ξεφεύγεις από τη φτώχεια. Το ποσοστό ανεργίας δεν αντικατοπτρίζει πραγματικά το ποσοστό των ανθρώπων που αγωνίζονται να επιβιώσουν· δηλαδή, με αυτές τις θέσεις εργασίας, υπό τις οποίες δεν καλύπτονται τα καθημερινά τους έξοδα, θεωρούνται “απασχολούμενοι/ες”. Το επίπεδο επισφάλειας είναι τεράστιο. Έπειτα, έχετε μια ολόκληρη χώρα κολλημένη μέσα και ανήσυχη, ιδιαίτερα τη νεολαία.
Το ποσοστό θνησιμότητας των μαύρων ανθρώπων στις Η.Π.Α. από τον κοροναϊό είναι τρεις φορές υψηλότερο από αυτό των λευκών λόγω της συστηματικής έλλειψης πρόσβασης σε ποιοτική υγειονομική περίθαλψη. Υπήρχε τεράστια έλλειψη διαγνωστικών τεστ σε φτωχές κοινότητες, αλλά αυτό, φυσικά, είναι σκόπιμο. Σε γενικές γραμμές, οι άνθρωποι έχουν περιορισμένη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και η ποιοτική ιατρική βοήθεια προορίζεται για τις πιο εύπορες κοινότητες. Οι άνθρωποι στις κοινότητες της εργατικής τάξης συνέχισαν να εργάζονται και να χρησιμοποιούν δημόσιες συγκοινωνίες κατά τη διάρκεια της πανδημίας για να επιβιώσουν. Αυτό οδήγησε στην ακραία εξάπλωση του ιού, ιδιαίτερα σε περιθωριοποιημένες κοινότητες.
Η καραντίνα τόνισε, επίσης, τους ταξικούς διαχωρισμούς και τα προνόμια στην κοινωνία. Οι πλούσιοι μπορούσαν να ξεφύγουν από τις πυκνοκατοικημένες πόλεις και να απομονωθούν στην πολυτέλεια. Σε ανθρώπους που έχασαν τη δουλειά τους, προσφέρθηκαν ψίχουλα από την κυβέρνηση, τη στιγμή που τεράστιες εταιρείες και οι πλούσιοι έλαβαν άνευ προηγουμένου οικονομικές ελαφρύνσεις. Η οικονομική ελίτ είδε τον πλούτο της να αυξάνεται κατά περισσότερο από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια, ενώ όλοι οι άλλοι όντας κλεισμένοι στο σπίτι ανησυχούσαν για το αν θα βγάλουν την επόμενη εβδομάδα, τον επόμενο λογαριασμό ή το επόμενο γεύμα.
Οι φτωχοί άνθρωποι, οι μαύροι και οι καφέ άνθρωποι, οι ιθαγενείς κι αυτοί που ανήκουν στα αποκλεισμένα δημογραφικά στοιχεία των Ηνωμένων Πολιτειών χτυπήθηκαν σκληρά από τον ιό. Δεν τρέφουμε πια αυταπάτες για το ποιανού η ζωή έχει αξία και ποιανού δεν έχει· το κράτος έκλεινε καταπιεσμένους ανθρώπους μέσα σε πέτρινα οχυρά, όπως φυλακές γεμάτες με ασθένειες και κέντρα κράτησης μεταναστών – καθιερωμένες ζώνες θανάτου που κατοικούνται από τους περιττούς του καπιταλισμού. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι που κρίθηκαν απαραίτητοι, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, για την εξασφάλιση της ομαλής λειτουργίας της κοινωνίας ήταν μεταξύ των λιγότερο επιβραβευμένων και των πλέον οικονομικά εκμεταλλευόμενων στην κοινωνία από πριν (νοσοκόμες, εργάτες γης, εργαζόμενοι σε παντοπωλεία και ούτω καθεξής). Αυτό έκανε τους ανθρώπους να συνειδητοποιήσουν τον παραλογισμό του καπιταλισμού και να αρχίσουν να κάνουν ερωτήσεις που πολλοί Αμερικανοί δεν έχουν καν σκεφτεί ποτέ. Αντί για αυξήσεις και προστασία, αυτοί οι εργαζόμενοι δέχτηκαν μόνο τον πατροναριστικό έπαινο «ήρωες» από τους πλούσιους και ισχυρούς. Μια τέτοια ψευτοεκτίμηση είναι προφανώς προσβλητική, όταν κάποιος εκτίθεται καθημερινά στον ιό διακινδυνεύοντας τη ζωή του και την εξάπλωση του ιού στα αγαπημένα του πρόσωπα.
Οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαρκή επαγρύπνηση, βλέπουν πια ξεκάθαρα την εφιαλτική καθημερινή ζωή των περισσότερων Αμερικανών. Το υποτιθέμενο αμερικάνικο όνειρο και οι πλάνες του δεν είναι πια ικανά να αποπροσανατολίσουν κανένα.
Από την άλλη, όταν η κυβέρνηση Τραμπ άρχισε να παρατηρεί ότι οι μη λευκοί και οι χαμηλότερων οικονομικοκοινωνικών στρωμάτων άνθρωποι επηρεάστηκαν από τον κοροναϊό σε πολύ υψηλότερα ποσοστά από την σχεδόν αποκλειστικά λευκή βάση θαυμαστών του, αυτός και ο μηχανισμός μέσων που τον στηρίζουν, ξεκίνησαν τις κατάφωρα ρατσιστικές πιέσεις, ώστε να ανοίξει εκ νέου την οικονομία· όπως το έθεσε κι ο Τραμπ: «Αφήστε τον ιό να ξεπλύνει τα πάντα».
Έτσι, εξαιτίας αυτών των συστημικών και δομικών αιτιών, η μαύρη κοινότητα είναι μακράν μια από τις πιο πληγείσες από τον κοροναϊό στη χώρα. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, όταν το κράτος ζήτησε από τους ανθρώπους ν’ αρχίσουν να τηρούν κοινωνικές αποστάσεις, η αστυνομία ξεκίνησε αμέσως να τρομοκρατεί τις μαύρες κοινότητες, με το πρόσχημα πως δεν ακολουθούσαν τις εντολές. Ακόμα και όταν η χώρα βρισκόταν σε απαγόρευση κυκλοφορίας, οι μπάτσοι κατάφεραν να διατηρήσουν τον αριθμό των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν από τους ίδιους τόσο υψηλό όσο ήταν τα τελευταία χρόνια. Και με τους ανθρώπους να είναι κλεισμένοι στο σπίτι, πολλοί είχαν όλη την ημέρα να βλέπουν βιντεοτεκμήρια αστυνομικών δολοφονιών και βασανιστηρίων στους δρόμους, καθώς συνέβαιναν.
Ο κοροναϊός έγινε η μαγική φόρμουλα που μετέτρεψε τη χώρα σε ένα βαρέλι πυρίτιδας έτοιμο να σκάσει.
Είναι το φυλετικό το μόνο ζήτημα που οδηγεί αυτήν την εξέγερση;
Η εξέγερση αφορά κυρίως τη “λευκή ανωτερότητα”, την αστυνόμευση και το σύστημα φυλακών (το 13th είναι μια ποιοτική ταινία για αυτό το θέμα). Οι φρικτές δολοφονίες εις βάρος της μαύρης νεολαίας είναι ο κανόνας στις Ηνωμένες Πολιτείες και οι άνθρωποι έφτασαν τελικά στα όριά τους.
Η κοινωνική τάξη παίζει, επίσης, θεμελιώδη ρόλο στην εκάστοτε εξέγερση, όπως συμβαίνει σε όλες τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, ήταν η μαύρη εργατική τάξη αυτή που πρωταγωνίστησε στην εξέγερση· μια εξέγερση με πολύ διαφορετικό χαρακτήρα από το ακτιβιστικό κίνημα στις Η.Π.Α., το οποίο προέρχεται συχνά από τη μπουρζουαζία και προσεγγίζει την πολιτική ως χόμπι και όχι ως αγωνιστική αναγκαιότητα. Ως εκ τούτου, η αρχική εξέγερση ήταν προσβάσιμη σε όποιον/α ήθελε να συμμετάσχει και ενήργησε χωρίς φόβο κριτικής από τη ρατσιστική ηθική του status quo.
Δεν πρέπει, ακόμα, να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι, ενώ το ποσοστό ανεργίας έχει φτάσει στα ύψη – σε επίπεδα που έχουν να παρατηρηθούν από την εποχή της “Μεγάλης Ύφεσης”-, οι άνθρωποι ξαφνικά ανεπιτίθενται ενάντια στο σύστημα. Εάν το κίνημα καταφέρει να διατηρήσει αυτήν την αγριότητα και την ευελιξία της εργατικής τάξης, η πιθανότητα για επαναστατική αλλαγή είναι μεγαλύτερη από ποτέ σε ολόκληρη τη ζωή μας.
Ποιες είναι οι προελεύσεις της ιδεολογίας της “λευκής ανωτερότητας (/υπεροχής)” στις Η.Π.Α.;
Η προέλευση της ιδεολογίας της “λευκής ανωτερότητας” στις Η.Π.Α. είναι ουσιαστικά η βάση της διάρθρωσης του αμερικανικού κράτους. Οι Η.Π.Α. ιδρύθηκαν ρητά ως ένα τέτοιο σχέδιο. Χτισμένες στις πλάτες των υποδουλωμένων αφρικανικών πληθυσμών και στη γενοκτονία των αυτοχθόνων, οι Η.Π.Α. καθιερώθηκαν ως το έθνος-πρότυπο της κυριαρχίας των λευκών. Στους πρώτους νόμους τις θεσμοθετήθηκε ότι οι μαύροι ήταν “μόνο τρία πέμπτα ανθρώπου” και μπορούσαν να αποτελούν ιδιοκτησία μέχρι το 1865. Κατόπιν, η κυβέρνηση έκανε ό, τι περνούσε από το χέρι της για να διασφαλίσει τη διατήρηση των θεμελίων της δουλείας, μεταφέροντας τη διαδικασία (προτσές) από τις φυτείες στο φυλακο-βιομηχανικό σύμπλεγμα.
Αλλά αυτή η διαδικασία ξεκίνησε με την πρώιμη ευρωπαϊκή επέκταση σε όλο τον κόσμο. Οι Η.Π.Α., στην πραγματικότητα, είναι ένα έργο οικοδομημένο από την ευρωπαϊκή σκέψη και πολιτική. Και οι δύο ήπειροι είναι ιστορικά εμπλεκόμενες σε ακραία φυλετικά καθεστώτα, μαζικές σφαγές και γενοκτονίες. Επιπροσθέτως, το καθεστώς της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που διατηρείται και στις δύο ηπείρους κουβαλάει το βάρος της ιστορικής αποικιοκρατίας, η οποία καθόρισε την παγκόσμια χαρτογράφηση του 1ου και του 3ου κόσμου ως σήμερα.
Τι σημαίνει το να είσαι ενάντια στη λευκή ανωτερότητα; Τι απαντάτε σε αυτούς που υποστηρίζουν πως υπάρχουν στοιχεία αντίστροφου ρατσισμού σε αυτόν τον αγώνα;
Καταρχήν, αντίστροφος ρατσισμός δεν υπάρχει. Είναι οξύμωρο.
Ο ρατσισμός δεν είναι απλή προκατάληψη αλλά ένα σύστημα καταπίεσης και, επειδή δεν υπάρχει ρατσιστικό σύστημα καταπίεσης στο οποίο υπόκεινται οι λευκοί, δεν μπορούν να είναι θύματα ρατσισμού.
«Το λευκό» στοιχείο στην αμερικανική κοινωνία είναι ένα καθιερωμένο δημογραφικό που έχει μερικά δεδομένα, a-priori πλεονεκτήματα. Για παράδειγμα, ενώ πολλοί λευκοί στην Αμερική υποφέρουν εξαιτίας της φτώχειας, εξακολουθούν να χαίρουν εγγενών πλεονεκτημάτων, μόνο επειδή είναι λευκοί. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα είναι η δυνατότητα να κάνεις τζόκινγκ τη νύχτα, χωρίς να θεωρείται ότι “την κάνεις από την σκηνή του εγκλήματος”.
Η άρχουσα τάξη έχει αποφασίσει, καθ ‘όλη την ιστορία, ότι πρέπει να υπάρχει ένας μεθοδικά υπολογισμένος καταμερισμός των δεινών. Η έννοια των άγριων/βάρβαρων, των κατώτερων μη-εξευγενισμένων/σκουρόχρωμων πληθυσμών που καθιερώθηκε με τον ευρωπαϊκό επεκτατισμό, είναι η βασική προέλευση της δημογραφικής κατανομής της μιζέριας στον κόσμο σήμερα. Οι προσεγγίσεις και η γλώσσα, που χρησιμοποιούν οι καταπιεστικές/κυρίαρχοι, μπορεί έχουν εκσυγχρονιστεί και προσαρμοστεί, αλλά το οικοδόμημα παραμένει το ίδιο. Το είσαι λευκός σημαίνει να “συμπεριλαμβάνεσαι”, να είσαι αποδεκτός, να έχεις καλύτερη θέση στο γήπεδο χωρίς προϋποθέσεις.
Ενώ σε γενικές γραμμές οι μαύροι στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν 250% υψηλότερες πιθανότητες να δολοφονηθούν από την αστυνομία (αυτό σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, ο πραγματικός αριθμός είναι πιθανώς υψηλότερος συνολικά και ποικίλλει ανάλογα με την περιοχή και το επίπεδο πολυπολιτισμικότητας), πολλοί από αυτούς που δολοφονούνται είναι επίσης φτωχοί λευκοί άνθρωποι. Η άρχουσα τάξη δεν δείχνει έλεος στους λευκούς παρίες και η κριτική στη λευκή υπεροχή δεν σημαίνει πως ξεχνάμε τους λευκούς που υποφέρουν κάτω από τον καπιταλισμό. Αλλά είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε πως η περιφρόνηση για το “λευκό” είναι μια απογοήτευση για τη φυλή, η οποία έχει επιλεγεί από αυτό το σύστημα ως μη αποκλειόμενη και άξια υπεράσπισης. Οι λευκοί άνθρωποι δεν αποκλείονται και χαίρουν εύνοιας, από και εις βάρος, των λεγόμενων κατώτερων μη λευκών πληθυσμιακών ομάδων. Ενώ οι αδαείς ή οι ρατσιστές μιλούν για αντίστροφο ρατσισμό, άλλοι έχουν αναγνωρίσει τις ίδιες κινήσεις δυσαρέσκειας ενάντια στην λευκή υπεροχή ως λογική περιφρόνηση.
Υπάρχουν κάποιες αυτονομιστικές ομάδες* μαύρων, αλλά οι εκκλήσεις τους για διαχωρισμό προέρχονται από την απελπισία να ξεφύγουν από την αδυσώπητη αιτία της δυστυχίας, που δεν αφορά την ποικιλόμορφη κοινωνία, αλλά πηγάζει από μια ποικιλόμορφη κοινωνία που έχει στρωματοποιηθεί με βάση τη φυλή και την εθνικότητα. Μια τέτοια απελπιστική έκκληση για μαύρη εξουσία μέσω του διαχωρισμού προέρχεται από την εμπειρία μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που έχει αναθέσει σε μια φυλή να κυριαρχήσει ως ανώτερη.
Σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, πολυπολιτισμικές ως είναι, και ανεξάρτητα από τις παραπλανητικές πράξεις για τα πολιτικά δικαιώματα, οι άνθρωποι παραμένουν βίαια διαχωρισμένοι. Είτε ανά τάξη είτε ανά φυλή, οι Ηνωμένες Πολιτείες παρουσιάζουν μερικά από τα πιο έντονα στοιχεία διαχωρισμού στον κόσμο. Κοιτάξτε για παράδειγμα τη Νέα Υόρκη, όπου συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα μερικά από τα φτωχότερα μέρη της χώρας και κάποιες από τις πλουσιότερες γειτονιές του κόσμου, χωρισμένα/ες από το θηρίο της αστυνομίας και το δικαστικό του σύστημα. Πολλές μη λευκές κοινότητες δεν αλληλεπιδρούν καν με τους λευκούς στην καθημερινή τους ζωή, εκτός εάν η λευκή αστυνομία εισβάλλει στις γειτονιές τους, για να επιβάλλει τη διατήρηση της φτώχειας τους. Σε καμία περίπτωση δεν αγνοώ τα δεινά των λευκών κοινοτήτων της εργατικής τάξης, αλλά οι εκρηκτικές κοινωνικές ανισότητες ουρλιάζουν στη μούρη εκείνων που ισχυρίζονται ότι «όλες οι ζωές έχουν σημασία (all lives matter)», με τέτοια χολή, ικανή να σφραγίσει το ρατσιστικό βρωμόστομά τους. Δυόμισι εκατομμύρια άνθρωποι βρίσκονται στη φυλακή στις Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί αθώοι, πολλοί λευκοί και πολλοί φτωχοί. Σε καμία περίπτωση δεν απορρίπτουμε τους φτωχούς λευκούς ανθρώπους, αλλά σε μια χώρα με 13% μαύρο πληθυσμό κι αντίστοιχα ένα ποσοστό σχεδόν 40% τοις εκατό μαύρων φυλακισμένων, οι προσπάθειες διαφωτισμού πίσω από ισχυρισμούς για αντίστροφο ρατσισμό ή τύπου «όλες οι ζωές έχουν σημασία» είναι μαθηματικά άκυρες.
Αυτό που λανθασμένα θεωρείται «αντίστροφος ρατσισμός» είναι στην πραγματικότητα μια κατανοητή δυσαρέσκεια προς μια πληθυσμιακή ομάδα που αντλεί εξουσία από τον βασανισμό μιας άλλης. Υπάρχουν άνθρωποι, σήμερα, που είναι λευκοί και σιχαίνονται αυτή τους την ταυτότητα.
Υπήρξαν περιπτώσεις προηγούμενων αναταραχών, όπως αυτές του Λος Άντζελες το 1992, όπου λευκοί δέχτηκαν τυχαία επίθεση επειδή ήταν απλά λευκοί. Ενώ αποτέλεσε τη μειοψηφία των συναρπαστικών γεγονότων που συνέβησαν συνολικά, ήταν ένα ατυχές αποτέλεσμα μιας εκρηκτικής κατάστασης. Αυτό δεν είναι κάτι που υπάρχει στην τρέχουσα εξέγερση. Η τρέχουσα εξέγερση είναι εξαιρετικά ποικιλόμορφη από την αρχή σε όλες τις εκφράσεις της και, παρά τη συμμετοχή εκατομμυρίων, δεν υπήρξαν πραγματικά σοβαρά παραδείγματα διαφυλετικής βίας. Αντιθέτως, τουλάχιστον πριν την συμμετοχή ψευτοαρχηγών, υπήρξε μια αξιοσημείωτη αίσθηση ενότητας, παρά τις ατομικές διαφωνίες σχετικά με τη στρατηγική και την τακτική μεταξύ ατόμων που προέρχονται από διαφορετικά πολιτικά υπόβαθρα. Σοβαρές αντιρρήσεις για τη βία, τις λεηλασίες κ.λπ. έχουν προέλθει σχεδόν αποκλειστικά από άτομα εκτός του κινήματος, που δεν έχουν βγει στους δρόμους και από μερικούς εκ των ειρηνικών διαδηλωτών που τώρα γεμίζουν τους δρόμους, μετά από την αφήγηση των μέσων ενημέρωσης για το πώς μοιάζει μια «νόμιμη» διαμαρτυρία. Πολλοί από αυτούς τους ειρηνικούς διαδηλωτές υφίστανται τώρα εκτεταμένη αστυνομική βία, η οποία ελπίζουμε ότι θα ριζοσπαστικοποιήσει πολλούς από αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο, παραδόξως, το σύστημα μας εξυπηρετεί επιβεβαιώνοντας την ανάλυσή μας στα μάτια τους.
* Πολλοί Ευρωπαίοι εμφανίζονται κατά περιόδους να φετιχοποιούν οποιαδήποτε ομοιότητα με το αρχικό Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, ειδικά υπό τη μορφή εικόνων του Νέου Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων που ποζάρουν με όπλα για να διακηρύξουν την αλληλεγγύη με τον μαύρο αγώνα. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι το Νέο Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων δεν είναι το ίδιο με το παλιό Κόμμα των Μαύρων Πανθήρων ή τον Μαύρο Απελευθερωτικό Στρατό. Έχει απορριφθεί από σχεδόν όλα τα επιζώντα μέλη του αρχικού Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων και του Μαύρου Απελευθερωτικού Στρατού, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εξακολουθούν να εκτίουν χρόνο στη φυλακή για τις πράξεις τους. Το Νέο Κόμμα Μαύρων Πανθήρων είναι μια μοχθηρή αυταρχική, αντισημιτική, προ-διαχωριστική και αντι-ομοφυλοφιλική οργάνωση. Τα όπλα που φέρουν είναι όλα νομίμως εγγεγραμμένα όπλα στις Η.Π.Α.
Πώς τα αναρχικά άτομα στις πολιτείες στέκονται σε αλληλεγγύη με άτομα που δεν είναι τυπικά αναρχικά;
Δεν έχουμε τους αριθμούς για να λειτουργούμε με παρωπίδες. Εξάλλου, η ειλικρίνεια της οργής και του πάθους για ελευθερία, που προέρχονται από τη βιωματική εμπειρία, μπορούν να ξεπεράσουν την υποτιθέμενη διαφώτιση οποιασδήποτε θεωρητικής κατανόησης. Ζούμε, επίσης, σε μια έντονα πολυπολιτισμική κοινωνία, και πρέπει να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας να ξεφύγουν από την εσωστρεφή αντίληψη της κλασικής αναρχικής οργάνωσης.
Στις Πολιτείες πρέπει να προσαρμοστούμε στις συνθήκες που αντιμετωπίζουμε και να επικεντρωθούμε στις βαθύτερες αιτίες έντασης και δυσαρέσκειας, που υπερβαίνουν την επιφανειακή ταυτοτική πολιτική.
Βρίσκουμε την αλληλεγγύη μας οργανωμένοι/ες οριζόντια χωρίς να λογαριάζουμε την εμπειρία. Όταν στους δρόμους αυξάνονται οι αντιστάσεις, κοιτάμε πώς θα συμμετέχουμε. Οι αναρχικοί στις Πολιτείες επιδιώκουν την αλληλεγγύη σε πεδία σαν αυτά του κοινού εχθρού και της κοινής απογοήτευσης. Ίσως επιδιώκουμε να συνταχθούμε με χώρους και ατομικότητες που δεν έχουν την ίδια ρητορική ή δεν ασπάζονται την ίδια ιδεολογία, γιατί προτεραιότητά μας είναι να αναζητήσουμε το χέρι εκείνων που μοιράζονται την οργή μας γι’ αυτό το σύστημα και ενεργούν αναλόγως.
Θεωρείται η λεηλασία (looting) ως κάτι το επαναστατικό; Υποστηρίζετε πολιτικά τις λεηλασίες; Αντιμετωπίζετε θέματα με τις κριτικές των φιλελεύθερων σχετικά με την ηθική της λεηλασίας;
Όχι, δεν έχω θέμα με τις λεηλασίες. Ούτε δείχνω κανένα σεβασμό στην ηθική που θεμελιώνει την καπιταλιστική κοινωνία. Όποιος προβληματίζεται από τις λεηλασίες, εμφανώς επιλέγει να μην προβληματιστεί από το μηχανισμό που απαιτείται για την “έντιμη” αγορά προϊόντων.
Επιτρέψτε μου να το θέσω με αυτόν τον τρόπο: Όταν ξέσπασε η πανδημία του κοροναϊού, οι πλούσιοι της Νέας Υόρκης λεηλάτησαν καταστήματα σε ολόκληρη την πόλη για να είναι προετοιμασμένοι για την απαγόρευση κυκλοφορίας και την καραντίνα. Σε γενικές γραμμές, μόνο σε μερικά μικρά καταστήματα σε πολύ φτωχές γειτονιές μπορούσαν να βρεθούν κάποια είδη πρώτης ανάγκης για την καραντίνα κι αυτό σπανίως. Πολλοί φτωχοί άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αγοράσουν σε μεγάλες ποσότητες, καθώς οι περισσότεροι δουλεύουν κυριολεκτικά για το μεροκάματο, και η έννοια κάθε είδους επένδυσης, ακόμη και μιας επένδυσης για τις επόμενες ημέρες της καραντίνας, δεν αποτελεί καν επιλογή.
Τα καταστήματα σε ολόκληρη την πόλη της Νέας Υόρκης άδειασαν από χαρτί υγείας, απολυμαντικά, αναλώσιμα, φαγητό κι οτιδήποτε μπορούσαν ν’ αρπάξουν οι πλούσιοι. Οι πλούσιοι «νόμιμα» λεηλάτησαν όλα τα καταστήματα και δημιούργησαν αποθέματα ασφάλειας. Το έκαναν με τους όρους τους· τους ίδιους όρους που καθορίζουν την αγοραστική δύναμη στον καπιταλισμό. Τους όρους που υπολογίζουν και μοιράζουν τον πόνο.
Η λεηλασία είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση αυτών των όρων. Είναι μια πράξη που αποκαλύπτει τον εύθραυστο χαρακτήρα τους, για τη διατήρηση και την επιβολή των οποίων υπάρχει το σύστημα αστυνόμευσης και δικαιοσύνης.
Κανένα προϊόν που οφείλεται στον παγκόσμιο καπιταλισμό δεν μπορεί να συγκριθεί με την καθημερινή βιοπάλη, μακρινή εγγονή της θεσμοθετημένης δουλείας. Το να καταγγείλεις τη λεηλασία στο πλαίσιο μιας κοινωνικής εξέγερσης ουσιαστικά εγκωμιάζει την έννοια της εμπορευματοποίησης, όπως αυτή καθορίζεται από το σάπιο μοραλισμό της αστικής τάξης.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, η λεηλασία στο πλαίσιο μιας κοινωνικής εξέγερσης, απειλεί την ανοικοδόμηση της «ιερής» πράξης της αγοράς· καταλύοντας ουσιαστικά το χάσμα της φτώχειας και της ζωής, έτσι όπως το μαθαίνουμε από παιδιά. Ωστόσο, η λεηλασία και η κοινωνική βία μιας εξέγερσης δεν είναι πάντα τέλεια. Υπήρξαν κάποιες μικρές επιχειρήσεις στην Μινεάπολις, για παράδειγμα, που σίγουρα δεν το άξιζαν σε σύγκριση με άλλους διαθέσιμους στόχους. Όπως έχει πει ο Alfredo Bonanno, η εξέγερση “είναι ένα χτύπημα των νυχιών της τίγρης που σχίζει και δεν ξεχωρίζει. Φυσικά, μια οργανωμένη μειονότητα δεν είναι ο επαναστατημένος λαός. Έτσι, διακρίνει. Πρέπει να διακρίνει.”
Κατά την άποψή μου, το να έχεις θέμα με τη λεηλασία (ειδικά όταν στοχεύει μεγάλες επιχειρήσεις και πολυτελή εμπορεύματα) σημαίνει πως υποστηρίζεις την αγορά. Μοιάζει με μια φωνή που προέρχεται από μια θέση προνομιούχα· το προνόμιο του να μην αισθάνεσαι απελπισία. Προέρχεται, επίσης, από μια θέση που ασχολείται κριτικά από την πλευρά των ευνοημένων κι ενσωματωμένων αυτής της κοινωνίας.
Η λεηλασία μπορεί να είναι όμορφη και θλιβερή, ταυτόχρονα. Κατανοώ, επίσης, τις ανησυχίες σχετικά με τον ματεριαλιστικό χαρακτήρα ορισμένων τύπων λεηλασίας, αλλά δεν νομίζω ότι επισκιάζει τις ευρύτερες επαναστατικές συνέπειες. Είναι λυπηρό να βλέπεις μια μικρή επιχείρηση μιας οικογένειας που αγωνίζεται, να παρασύρεται από το κύμα της οργής των αναταραχών, αλλά, από την άλλη πλευρά, χαμογελάω βλέποντας φτωχούς ανθρώπους να φλεξάρουν επώνυμα σύμβολα των πλουσίων και να ψωνίζουν στο Wal-Mart χωρίς πορτοφόλι.
Ως αναρχικός, με περιορισμένη φωνή στον κόσμο της πολιτικής, αρνούμαι έστω και για ένα δευτερόλεπτο, να σκεφτώ να αποκηρύξω μια εξέγερση λόγω της λεηλασίας.
Υπάρχουν πολλές φωνές στη δεξιά και στην κυβέρνηση που πιστεύουν στην ιερότητα της αγοράς, την οποία και χρησιμοποιούν για τη δαιμονοποίηση, διαίρεση και υποβάθμιση μιας εξέγερσης. Είναι καλοπληρωμένες φωνές που συντηρούνται από αυτήν την κοινωνία για να υποστηρίξουν τη γενοκτονική ομαλότητα που γεννά τις αναταραχές. Εάν χρησιμοποιείς τη φωνή σου για να υποβαθμίσεις ή να ξεφτιλίσεις πράξεις αυτοδιάθεσης και εξέγερσης, δεν μπορείς ειλικρινά να ισχυρίζεσαι ότι είσαι συνεργός μιας εξέγερσης. Όσοι έχουν την εξουσία να προστατεύουν το υπάρχον θα χρησιμοποιήσουν τα καλά χρηματοδοτούμενα συστημικά Μ.Μ.Ε. για να σπείρουν τη διχόνοια και να δαιμονοποιήσουν την εξέγερση· οι αυτοαποκαλούμενοι συμμετέχοντες/υποστηρικτές δεν θα έπρεπε, πάντως.
Εάν έχεις ηθικό ζήτημα με τις λεηλασίες, μάλλον είναι σημαντικό να ψάξεις γιατί αξιώνεσαι να υποστηρίζεις μια εξέγερση ενάντια στην λευκή ανωτερότητα, τον καπιταλισμό και το κράτος. Επειδή, αν όντως έχεις τέτοιο ζήτημα, στην ουσία επισφραγίζεις μια λογική που επιβραβεύει τη θεσμική λεηλασία, την κυριαρχία και την εκμετάλλευση, και τιμωρεί ή επιφυλάσσεται ενάντια σε οποιεσδήποτε προσπάθειες εκδίκησης και/ή αυτοσυντήρησης.
Μια πολύ εύγλωττη υπεράσπιση των λεηλασιών στο πλαίσιο μιας μαύρης εξέγερσης τέθηκε από τους καταστασιακούς ήδη από το 1965 και είναι πιο σχετική από ποτέ:
«Η λεηλασία της συνοικίας του Γουάτς εκδήλωνε την πιο συνοπτική πραγμάτωση του νόθου συνθήματος «Στον καθένα σύμφωνα με τις ψεύτικες ανάγκες του». Τις ανάγκες που καθορίζει και παράγει αυτό το οικονομικό σύστημα που απορρίπτει η λεηλασία. Ωστόσο, οι αμερικάνοι Μαύροι παίρνουν αυτήν την αφθονία κατά λέξη, την αγγίζουν άμεσα και δεν την κυνηγούν αόριστα στον αγώνα δρόμου που επιβάλλει η αλλοτριωμένη εργασία και η αδιάκοπη αύξηση των πολυποίκιλων κοινωνικών αναγκών. Γι’ αυτό και οι αληθινές ανθρώπινες ανάγκες εκδηλώνονται κιόλας μέσα στη γιορτή, στο παιχνίδι, στο καταστροφικό πότλατς.[…]Και η λεηλασία, γκρεμίζοντας προς στιγμήν το εμπόρευμα ως εμπόρευμα, φανερώνει το ultima ratio (ύστατο επιχείρημα) του εμπορεύματος: τη δύναμη, την αστυνομία και τα’ άλλα ειδικευμένα αποσπάσματα που μέσα στο Κράτος κατέχουν το μονοπώλιο της ένοπλης βίας. Τι είναι ο αστυνομικός; Είναι ο ενεργός υπηρέτης του εμπορεύματος, ο άνθρωπος που έχει ολοκληρωτικά υποταχθεί στο εμπόρευμα και χάρη στη δράση του το τάδε προϊόν της ανθρώπινης εργασίας παραμένει εμπόρευμα. Η μαγική θέληση του εμπορεύματος είναι να πληρώνεται και όχι απλοϊκά ένα ψυγείο ή ένα τουφέκι, δηλαδή ένα τυφλό, παθητικό κι αναίσθητο πράγμα που υποτάσσεται σ’ οποιονδήποτε το χρησιμοποιεί. Απορρίπτοντας την ταπείνωση της εξάρτησης του ανθρώπου από τον αστυνομικό, οι Μαύροι απορρίπτουν την ταπείνωση της εξάρτησης του ανθρώπου από τα εμπορεύματα.»
• Καταστασιακή Διεθνής, “The Decline and Fall of the Spectacle-Commodity Economy” , 1965, μετάφραση από την έκδοση Internationale Situationniste – Το ξεπέρασμα της τέχνης. Ανθολογία κειμένων της καταστασιακής διεθνούς- Εκδόσεις “υψιλον”
Γιατί διατυπώνονται τόσες πολλές κατηγορίες και θεωρίες συνωμοσίας γύρω από τις διαμαρτυρίες, καθώς και αυτός ο ισχυρισμός περί εξωτερικών ταραχοποιών;
Οι Η.Π.Α. είναι μια περίεργη χώρα. Η επικράτηση της συνωμοσιολογίας είναι συγκλονιστική. Υπάρχουν άνθρωποι, που ανήκουν συχνά στο status quo, και πραγματικά πιστεύουν εξωφρενικές θεωρίες εδώ. Απ’όπου και να το πιάσεις, αυτό είναι ενδεικτικό της ταχείας παρακμής των Η.Π.Α. ως (υπερ)δύναμη. Ο πληθυσμός τους είναι τόσο τραγικά παραπληροφορημένος που συχνά δεν γνωρίζουν πολύ βασικά γεγονότα. Για παράδειγμα, υπάρχει μια αυξανόμενη, και αρκετά μεγάλη μερίδα ανθρώπων, που πιστεύει ότι η κλιματική αλλαγή είναι ψέμα, οι antifa χρηματοδοτούνται από τον George Soros και η γη είναι επίπεδη.
Επιπλέον, οι άνθρωποι είναι τόσο αποσπασμένοι και τόσο προσκολλημένοι στις οθόνες τους, που δυσκολεύονται να ταυτιστούν με την πραγματικότητα. Έτσι, όποτε συμβαίνει κάτι, πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι ψέμα. Το κράτος, από την άλλη πλευρά, ξέρει καλά πώς να το αξιοποιήσει αυτό. Πάνω από 150 πόλεις/κωμοπόλεις είχαν δραστηριότητα διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι προβοκάτορες έχουν ξεκινήσει την εξέγερση, παρόλο που αυτό δεν βγάζει κυριολεκτικά κανένα νόημα. Καθ’όλη την αμερικανική ιστορία, οι κυβερνήσεις αρθρώνουν πάντα τέτοιου τύπου πολιτικό λόγο για τα κινήματα χειραφέτησης των μαύρων. Το κράτος πιστεύει, ή θέλει να πιστεύουμε, ότι οι μαύροι είναι ανίκανοι να κάνουν οτιδήποτε χωρίς εξωτερικό (λευκό) δάκτυλο. Αυτό είναι εν μέρει ρατσιστικό και χρησιμοποιείται από το κράτος για να απονομιμοποιήσει το κίνημα.
Μετά τους πρώτο και δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τέθηκε σε πλήρη ισχύ μια αδιάκοπη εκστρατεία τρομοκρατίας από το FBI για την εξάλειψη της αριστεράς, των αναρχικών και όσων αμφισβητούν το κατεστημένο. Αυτό ενέτεινε την αποπολιτικοποίηση των επόμενων γενιών που δεν γνωρίζουν τίποτα περισσότερο από το δικομματισμό (τους δημοκρατικούς έναντι των ρεπουμπλικάνων). Ναι μεν το κίνημα αναζωπυρώνεται ανά περιόδους (αντιπολεμικό κίνημα στη δεκαετία του ’60, ένοπλες ομάδες πάλης στη δεκαετία του ’70, κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης στη δεκαετία του ’90 και ούτω καθεξής), ωστόσο οι περισσότεροι άνθρωποι στην Αμερική δεν διδάσκονται να είναι πολιτικοποιημένοι με τον τρόπο που συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο. Γενικά διδασκόμαστε να είμαστε πολιτισμικά φιλελεύθεροι ή συντηρητικοί, και να αγκαλιάζουμε πολιτικές παραλλαγές της δεξιάς. Οι περισσότεροι μεταβαίνουν σε προδιαγεγραμμένες πολιτικές αφηγήσεις που δεν αμφισβητούν τίποτα. Επομένως, δε δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πώς οι θεωρίες συνωμοσίας ελκύουν τον κόσμο, και δυστυχώς πώς τον διαχωρίζουν και αποπροσανατολίζουν. Τον κάνουν να κοιτάει το δέντρο και να χάνει το δάσος.
Στην Ευρώπη αυτού του είδους οι εκτεταμένες ταραχές συχνά συμβαδίζουν με μεγάλες απεργίες. Υπάρχουν μεγάλα ισχυρά συνδικάτα (ίσως και κάποια αριστερά) – και κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου – που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μια μεγάλη απεργία;
Σε γενικές γραμμές, τα αμερικανικά συνδικάτα έχουν οικειοποιηθεί τη νοοτροπία του δεξιού πολιτικού φάσματος και μετά βίας πλέον θυμίζουν τις ριζοσπαστικές καταβολές τους. Φυσικά, οι δυναμικές απεργίες των συγκοινωνιών θα μπορούσαν κάλλιστα να βλάψουν την εξουσία, αλλά η χώρα βρισκόταν ήδη σε μια πρωτόγνωρη αδράνεια λόγω της καραντίνας, με πολύ λίγους να εργάζονται και μόνο την «απαραίτητη» υποδομή των Η.Π.Α. να κινείται.
Υπήρξαν εκδηλώσεις αλληλεγγύης από εργαζομένους λεωφορείων που αρνούνταν να οδηγήσουν τους διαδηλωτές στη φυλακή για παράδειγμα, αλλά γενικά τα συνδικάτα και οι δυναμικές απεργίες είναι πολύ σπάνιες και εξίσου απίθανες στις Η.Π.Α. Σε μια καταναλωτική οικονομία, όπου οι περισσότερες βιομηχανίες έχουν αυτοματοποιηθεί, οι λίγες χειρονακτικές θέσεις εργασίας που απομένουν συνήθως καλύπτονται από τους πιο εξαθλιωμένους μετανάστες. Κι εάν προστατεύονται από κάποιο συνδικάτο, συνήθως καταλήγουν να εξάγονται σε μια χώρα, όπου η εργασία είναι φθηνότερη. Ωστόσο, αυτό που συνέβη, ακριβώς πριν την εξέγερση, ήταν οι μαζικές συντονισμένες απεργίες ενοικίου λόγω της μαζικής ανεργίας, και τα τεράστια δίκτυα αλληλοβοήθειας που χτίστηκαν σε ολόκληρη τη χώρα. Είτε είναι σύμπτωση, όπως ο ίδιος ο ιός, είτε προάγγελος της οργάνωσης προς τη γενική εξέγερση, οποιαδήποτε δυναμική απεργία στην περίπλοκη οικονομία των Η.Π.Α., γίνεται συνήθως σε οργανικό κοινωνικό επίπεδο κι όχι ως συντονισμένη προσπάθεια κάποιου συνδικάτου.
Η δήλωση του Τραμπ να ανακηρύξει τους αναρχικούς και τους αντιφασιστές ως τρομοκρατική οργάνωση θα οδηγήσει σε αυξημένη καταστολή; Τι είδους υποστήριξη μπορείτε να προβλέψετε ότι θα χρειαστείτε στο εγγύς μέλλον, ή και τώρα;
Η απειλή του Τραμπ να χαρακτηρίσει τους αναρχικούς και τους αντιφασίστες ως τρομοκράτες σχεδόν σίγουρα θα αυξήσει την καταστολή εδώ. Από πολλές απόψεις είναι ένα σημάδι πολιτικής αδυναμίας και απελπισίας. Ο Trump, ο Barr και οι υπόλοιποι κλόουν στην κυβέρνηση γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι αναρχικοί δεν ευθύνονται αποκλειστικά για αυτές τις εξεγέρσεις. Αλλά δεν μπορούν να πουν «σκοτώνουμε και καταστρέφουμε τους μαύρους ανθρώπους εδώ και δεκαετίες, έτσι ορθώς εξεγέρθηκαν». Χρειάζονται έναν αποδιοπομπαίο τράγο.
Το κράτος και τα μέσα ενημέρωσης προσπαθούν απελπισμένα να αλλοιώσουν και να αναδιαμορφώσουν τον απόηχο και την αφήγηση των διαδηλώσεων. Ωστόσο, η οικειοποίηση μιας εξέγερσης που είναι αποκεντρωμένη, αυθόρμητη και οργανική, είναι αρκετά δύσκολη εν τη απουσία ενός “μπαμπούλα” να φέρει όλη την ευθύνη. Δεν μας εκπλήσσει αυτή η εξέλιξη, ούτε είναι η πρώτη φορά που οι αναρχικοί θεωρούνται νούμερο ένα δημόσιοι κίνδυνοι στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επομένως, η πιθανότητα επίθεσης στο κίνημα είναι πολύ υψηλή. Αλλά κανένας/καμία από εμάς δεν φοβάται. Κανείς/καμία μας δεν εκπλήσσεται. Όλοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι Η.Π.Α. είναι αδύναμες και μπορούν να κυβερνήσουν μόνο με τον τρόμο. Όταν οι άνθρωποι παύουν να φοβούνται, η εξουσία του καθεστώτος αποδυναμώνεται σημαντικά. Η μεγαλύτερη υποστήριξη που μπορούμε να ζητήσουμε είναι η συνεχής επίθεση εναντίον των Η.Π.Α. Συνεχίστε να επιτίθεστε έως ότου αυτή η άθλια αυτοκρατορία γίνει παρελθόν.
Έχουμε πληροφορίες για πάνω από δέκα χιλιάδες συλλήψεις. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι στους δρόμους δεν υπάρχουν μόνο οι τοπικές αστυνομικές δυνάμεις, αλλά υπάρχουν και το ICE (Διεύθυνση Αλλοδαπών κι Εκτελονισμών), το FBI και διάφορες άλλες υπηρεσίες που εντοπίζουν, παρακολουθούν, και ανακρίνουν συλληφθέντες διαδηλωτές. Ήδη υπάρχουν άτομα που αντιμετωπίζουν μακροχρόνιες ποινές φυλάκισης για ρίψη μολότοφ που δεν πέτυχαν το στόχο τους υπό την κατηγορία της απόπειρας δολοφονίας. Ακόμα και πριν από όλα αυτά, έχουμε έναν μακροχρόνια αναρχικό φυλακισμένο που εκτίει δέκα και πλέον χρόνια, επειδή έριξε μια τζούφια μολότοφ σε ένα ομοσπονδιακό κτίριο.
Ο Τραμπ και η περί «νόμου και τάξης» απάντησή του είναι ένα κάλεσμα για μια αντεπαναστατική και κατασταλτική εκστρατεία του κράτους που είναι τόσο πρωτόγνωρη όσο η εξέγερση που σαρώνει τους δρόμους της Αμερικής.
Δυστυχώς, φιλελεύθεροι ακτιβιστές και μέσα ενημέρωσης συμμετέχουν στην προσπάθεια εκδίωξης αναρχικών και αντιφασιστών. Κατηγορώντας για τη βία τους λεγόμενους “λευκούς προβοκάτορες” και δημοσιεύοντας πληροφορίες στο διαδίκτυο σχετικά με ύποπτους εξεγερμένους/διαδηλωτές. Ακόμη, οι φιλελεύθεροι ακτιβιστές παγιδεύουν διαδηλωτές, οι οποίοι διαπράττουν υλικές ζημιές και τους παραδίδουν στην αστυνομία. Αυτά είναι μεταξύ των αηδιαστικότερων πραγμάτων που συμβαίνουν, καθώς οι ρεφορμιστικές ομάδες αρχίζουν να κατευθύνουν το διάλογο.
Αντί να αναγνωρίσουν την αλληλεγγύη στις ενέργειες των αναρχικών και των αντιφασιστών που συμμετέχουν οριζόντια στις ταραχές, πολλοί από τους μεσαίους κι ανώτερους πολιτικά ορθούς κύκλους, καθώς και φιλελεύθερους μαύρους ηγέτες που παρευρίσκονται στο λευκό κυρίαρχο ρεύμα (mainstream), υποβαθμίζουν τη θαρραλέα βία κατά της αστυνομίας απορρίπτοντάς την ως «πολιτικό οπορτουνισμό από λευκούς ταραχοποιούς». Ανεξαρτήτως αυτού του παράλογου ισχυρισμού που συμβαδίζει με άλλες φιλελεύθερες θεωρίες συνωμοσίας, όλοι γνωρίζουμε ότι οι αναρχικοί και οι αντιφασιστές διαδραματίζουν ελάσσονα ρόλο στη σοβαρότητα της αντίστασης, σε σχέση με τους άτυπα πολιτικοποιημένους μαύρους, καφέ και ανθρώπους της εργατικής τάξης, οι οποίοι απλά γεύτηκαν την πίκρα της αμερικανικής καθημερινότητας. Ως αναρχικοί, ωστόσο, απορρίπτουμε τις κατηγορίες περί οικειοποίησης των μαύρων αγώνων, και τασσόμαστε πάντα ως συνεργοί σε μια εξέγερση ενάντια στην λευκή ανωτερότητα, σε αντίθεση με τους συμμάχους που υποστηρίζουν την ασφάλεια των καιροσκόπων και της κάλπης.
Σημειώσεις:
Συμβαίνουν τόσα πολλά, κι άλλα τόσα αναμένεται να συνεχίσουν να συμβαίνουν, ενώ οι πληροφορίες ως αυτή τη στιγμή είναι συνταρακτικές. Παρ’όλα αυτά, επισυνάπτονται σε αυτό το κείμενο μια λίστα ταμείων οικονομικής ενίσχυσης, αντι-κατασταλτικών ομάδων και ιστοσελίδων με τακτικές ενημερώσεις σχετικά με την εξελισσόμενη εξέγερση.
Bail Funds – Μεγάλο συγκεντρωτικό ταμείων κι ομάδων υποστήριξης, το οποίο δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια και χρησιμοποιείται για την τρέχουσα εξέγερση.
Abolition Media Worldwide – Μέσα για την κατάργηση της σκλαβιάς παγκοσμίως
Revolutionary Abolitionist Movement (RAM) – Επαναστατικό Κίνημα για την Κατάργηση της Σκλαβιάς
NYC Anarchist Black Cross – Αναρχικός Μαύρος Σταυρός, Νέα Υόρκη, Η.Π.Α.
Η συνέντευξη έχει δημοσιευτεί σε διάφορα συντροφικά μέσα στον κόσμο, οπότε παραθέτουμε ενδεικτικά links:
[EN] On the Insurrection in the USA: An Interview with Anarchists/Abolitionists by RadioFragmata (Greece)
[DE] Zum Aufstand in den USA: Ein Interview von RadioFragmata mit Anarchist*innen/Abolitionist*innen
Από την αρχική δημοσίευση ως σήμερα, τα πράγματα αλλάζουν καθημερινά. Η κρατική καταστολή κι οι “αυθόρμητες” επιθέσεις από ομάδες φασιστών συνεχίζουν να εκτροχιάζονται, σε μια προσπάθεια να απαντήσουν στην εξέγερση. Ταυτόχρονα, οι προσπάθειες καπελώματος από το φιλελεύθερο κατεστημένο μεθοδεύονται στους δρόμους. Ωστόσο, ελπίζουμε αυτό το κείμενο να απαντά σε κάποιες ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση στις Η.Π.Α και να προωθήσει μια αναρχική ανάλυση για αυτά τα ρευστά γεγονότα.
Μετάφραση: Ραδιοφράγματα & Σύντροφοι/ισσες
Σημειώσεις μεταφραστών:
Abolitionism: Ο όρος μεταφράστηκε ως κατάργηση της σκλαβιάς-δουλείας. Ωστόσο αναφέρεται στη Δουλεία στις Η.Π.Α ως μηχανισμός παραγωγικής συγκρότησης. Θα μπορούσε ίσως να μεταφραστεί ως καταργητισμός. Το κίνημα αυτό, που εκφράζει κυρίως την αφροαμερικανική κοινότητα, αντιλαμβάνεται πως μπορούμε να εντοπίσουμε την προέλευση της διαρθρωση του σημερινού αμερικανικού καπιταλισμού αλλά και του πολιτικού και δικαστικού συστήματος, ανατρέχοντας στην εποχή της Δουλείας και του Υπερατλαντικού Δουλεμπορίου( Transatlantic Slave Trade). Παρότι η Δουλεία καταργήθηκε de facto το 1865 μετά το πέρας του Αμερικανικού Εμφυλίου, οι βαθιές ρίζες της στο αμερικανικό κράτος και την παραγωγική οργάνωση δημιούργησαν τον θεσμικό ρατσισμό του σήμερα.
Segregation: Ο όρος μεταφράστηκε ως φυλετικός διαχωρισμός, αναφέρεται στο θεσμοθετημένο διαχωρισμό σε λευκους και μη-λευκούς όσον αφορά τη προσφορά υπηρεσιών και τις παροχές. Ο όρος segregation μπορεί επίσης να αναφέρεται στήν ιστορική περίοδο που αυτός ο διαχωρισμός ήταν σε ισχύ στις Η.Π.Α.. Καταργήθηκε θεσμικά από μια σειρά νομοθετικών πράξεων όπως οι Civil Rights Act (1964), Voting Rights Act (1965) και Fair Housing Act (1968).
Martin Luther King – Νon violence: O Dr Martin Luther King Jr, είναι ένας μαύρος χριστιανός ακτιβιστής που αναδείχθηκε σε κεντρική φιγούρα του κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα. Το κίνημα για τα Πολιτικά Δικαιώματα στόχευε στο τέλος του θεσμοθετημένου φυλετικού διαχωρισμού στις ΗΠΑ. Ο MLK ήταν πασιφιστής και διοργανώνε δράσεις και διαμαρτυριες που διεπονται απο τις αρχές της πολιτικής ανυπακοής και της Μη-Βιας. Ο τελευταίος όρος δεν αναφέρεται γενικά στην πασιφιστική πολιτική δράση αλλά στο σύνολο των τακτικων που χρησιμοποιήθηκαν εκείνη την εποχή απο το μετριοπαθές κομματι του πολιτικού κινήματος. Ο “προοδευτικός” πολιτικός λόγος στις Η.Π.Α. εγκωμιάζει τον MLK και υποστηρίζει την αφήγηση πως η διακήρυξη των Πολιτικών Δικαιωμάτων επιτεύχθηκε σχεδόν αποκλειστικά χάρη στην στρατηγική της μη-βίας, αποσιωπόντας τις βίαιες εξεγέρσεις και τους δυναμικούς αγώνες.
Prison industrial complex: μεταφράστηκε ώς φυλακο-βιομηχανικο-σύμπλεγμα
Συντηρητικός-Φιλελεύθερος: Το πολιτικό φάσμα στην Αμερική έχει τρομακτική διαφορά από το ελληνικό. Ο δικομματισμός έχει αναμφισβήτητη θέση στην πολιτική. Tα δύο κεντρικά πολιτικά κόμματα είναι το Δημοκρατικό και το Ρεπουμπλικάνικο. Για τα αμερικανικά δεδομένα, πρόσκεινται ιδεολογικά στην κεντρο-Αριστερά και τη κεντρο-Δεξια αντίστοιχα. Ωστόσο είναι στη πραγματικότητα κόμματα ομπρέλα για διαφορες πολιτικές ιδεολογίες. Για παράδειγμα το κυριαρχο ιδεολογικό ρεύμα στο Δημοκρατικό κόμμα είναι ο κοινωνικός και οικονομικός φιλελευθερισμός (liberalism), απαντώνται διάφορες πολιτικές ταυτότητες όπως αριστεριστές(leftists), προοδευτικοί (progressives), μετριοπαθείς-κεντρώοι (moderates) και άλλοι. Αντίστοιχα το ρεπουμπλικάνικο κόμμα ασπάζεται τον κοινωνικο συντηρητισμό (conservatism) αλλα συσσορευει κεντρωους, δεξιους, ακροδεξιους όπως το Tea Party, φασίστες και “ελευθεριακούς” (libertarians- δεξιοί που οργανώνονται με βάση τις ατομικες ελευθεριες, όπως η οπλοκατοχή). Το αρχικό κείμενο αναφέρεται στο δίπολο liberal – conservative για να δείξει πως η πολιτική σκηνή στις Η.Π.Α. είναι εγκλωβισμένη σε αυτό το ψευτοδίλλημα.
Outsourcing-Offshoring: είναι η πρακτική της μεταφοράς θέσεων εργασίας στο εξωτερικό, σε χώρες όπου η εργατική δύναμη είναι φθηνή. Συνεπάγεται την εξάλειψη θέσεων εργασίας στην χώρα προέλευσης και στη συγκεκριμένη περίπτωση χρησιμοποιείται για union-busting, την στρατηγική καταστολής συνδικάτων απο τις εταιρίες.
Wildcat strikes: είναι οι συνήθως άγριες, αυθόρμητες και αυτοοργανωμένες απεργίες. Δεν καλύπτονται από κάποιο κεντρικό συνδικάτο ούτε από κάποιο γραφειοκρατικό κομματικό μηχανισμό.
