By 
Ενάντια στον αγώνα των δειλών: Ένα σημείωμα για τη δύναμη των αουτσάιντερ
Ο αγώνας είναι μια πορεία που πραγματοποιείται με ή χωρίς ελπίδα νίκης. Ο αγώνας αφορά τη διατήρηση μιας θέσης, την πρέσβευση μιας πεποίθησης και την άρνηση απώλειας της ακεραιότητάς μας. Ο αγώνας είναι μια προσπάθεια γεμάτη ρίσκα: συναισθηματικά, ψυχολογικά και σε πολλές περιπτώσεις σωματικά.
Η αναρχική θέση είναι μακράν η πιο επίμαχη από όλους τους πολιτικούς αγώνες. Δεν μπορούμε ποτέ να στραφούμε σε κανένα πλαίσιο ασύλου, ούτε σε κανέναν αξιωματούχο για προστασία. Λειτουργούμε χωρίς πίστη στο καλαίσθητο πλέγμα των λεγόμενων δικαιωμάτων της κοινωνίας. Προχωράμε χωρίς προσδοκία νίκης και ευθυγραμμιζόμαστε με μια σχέση οργανικής επιθυμίας και πάθους: όχι από μια καθορισμένη ιδεολογία ή οργάνωση.
Ο θυμός μας είναι αυτός των αποκλεισμένων· έτσι, μπορούμε να αναμένουμε να μας υποτιμούν. Εργαζόμαστε για το αδύνατο· έτσι, μπορούμε να προβλέψουμε το ατελείωτο μένος του καπιταλιστικού ορθολογισμού ταπεινώνοντας την ελπίδα μας. Μπορούμε να περιμένουμε την πλήρη κατασταλτική δύναμη του υπάρχοντος, καθώς αναζητούμε την πιο ριζοσπαστική αλλαγή.
Η αστυνομία είναι δειλή. Όλοι οι φασίστες είναι δειλοί. Οι προνομιούχοι και οι υπερασπιστές αυτής της τραγωδίας, που είναι γνωστοί ως “ο θαυμαστός σύγχρονος κόσμος”, είναι δειλοί. Όλοι τους λειτουργούν για να ενισχύσουν και να διατηρήσουν το υπάρχον. Υποστηρίζονται από την απάθεια και τον κανιβαλισμό της παρούσας κοινωνίας και βρίσκουν άνεση στα γρανάζια του τρέχοντος συστήματος που τους συντηρεί όλους. Δεν ονειρεύονται και κατοικούν αποκλειστικά στο επιφανειακό επίπεδο. Περισσότερο από οτιδήποτε θέλουμε να τονίσουμε πως δεν διατρέχουν κάποιον κίνδυνο. Δεν εμπλέκονται στον αγώνα: αποτελούν μονάχα εμπόδιο στους αγώνες των ανθρώπων και είναι γενικά εχθροί της ανθρωπότητας.
Υπάρχουν πολλοί ορισμοί για έναν δειλό. Για εμάς, οι πιο αξιολύπητοι δειλοί είναι αυτοί που υπερηφανεύονται για την συμπεριφορά τους, ενώ δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο. Δεν εντυπωσιαζόμαστε ποτέ από μια προεγκριθείσα τοιχογραφία σε κάποιο δρόμο, ζωγραφισμένη με την άδεια των αρχών, αλλά πάντα θαυμάζουμε “την τέχνη του βανδαλισμού” που ανθίζει στις σκιές του ρίσκου. Ρωτήστε τους/ις εαυτούς/ές σας: Θεωρείτε θαρραλέα/ο μια ομάδα μπάτσων που χτυπά έναν άνθρωπο, ή τον άνθρωπο που διακινδυνεύει τον θάνατο και τη φυλακή για να αγωνιστεί/υπερασπιστεί τον εαυτό του ή άλλους/ες ενάντια στους ίδιους μπάτσους;
Η “υπερηφάνεια της αστυνομίας” και οι πράξεις των φασιστών είναι ντροπιαστικές. Όταν εμείς βγαίνουμε στους δρόμους, διακινδυνεύουμε τα πάντα. Διακινδυνεύουμε τη φυλακή και το θάνατο. Διακινδυνεύουμε τα πάντα χωρίς τίποτα. Λειτουργούμε και αγωνιζόμαστε ενάντια σε όλες τις πιθανότητες και εν μέσω όλων των κινδύνων. Η δική μας υπερηφάνεια και οι δικές μας πράξεις είναι που η αστυνομία και οι φασίστες δεν θα μπορούσαν ποτέ να καταλάβουν. Αυτή ακριβώς η έλλειψη συνείδησης εκδηλώνεται βαθιά στην καθημερινή ύβρη που τελούν· αυτός ακριβώς είναι ο μόνος λόγος που τέτοια κτήνη μπορούν να κοιμηθούν τα βράδια.
Έχετε δει ποτέ κάποιον να προσπαθεί να στερεώσει μια ήδη τοποθετημένη βίδα διαλύοντάς τη, καθώς επιμένει να τρυπάει βαθύτερα; Ο μόνος λόγος που επιμένει είναι μια εμμονή, ώστε να επιβεβαιώσει πως μπορεί να το κάνει έτσι. Είναι ένας ενοχλητικός θόρυβος σε συνδυασμό με μια ανούσια επίδειξη. Ένας ύμνος για τους άκαρπους σκοπούς του φασίστα. Αυτός ο ανόητος είναι η μασκότ της δουλειάς· κι αυτή είναι η συμπεριφορά του μπάτσου, του πατριώτη και του φασίστα.
Λαμβάνοντας υπόψη τις δύσκολες ή και τρομακτικές εποχές που ζούμε, όπως και τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται για την επιβολή τους, θέλουμε να αφιερώσουμε μια στιγμή για να ενθαρρύνουμε όλους/ες μας· να πατήσουμε γερά στο έδαφος και να είμαστε δυνατοί/ές. Να φτιάξουμε τις προσωπικές και συλλογικές μας νίκες πρώτα για εμάς, για το ηθικό μας πλεονέκτημα.
Ως αναρχικοί/ές ακολουθούμε την άβολη διαδρομή ή τον λιγότερο ταξιδεμένο δρόμο. Σε όλον τον κόσμο, επιλέγουμε τη φυλακή από τη ρουφιανιά. Επιλέγουμε τον κίνδυνο έναντι της άνεσης. Επιλέγουμε δυνατότητες έναντι καταναγκαστικών πραγματικοτήτων.
Βρίσκουμε κοινό έδαφος στην αγάπη και στην αλληλεγγύη με τους/ις αποκλεισμένους/ες, καταπιεσμένους/ες, φυλακισμένους/ες, αόρατους/ες, δυσαρεστημένους/ες, πεινασμένους/ες, “με τους/ις άθλιους/ες”. Μαχόμαστε δίπλα-δίπλα με ξένους/ες ενάντια στους πραγματικούς κοινούς εχθρούς, είτε στους δρόμους είτε τη νύχτα. Υποφέρουμε από απογοητεύσεις αλλά ποτέ δεν παραδινόμαστε στις εύκολες κρίσεις που προωθεί ο καπιταλισμός για να μας διαχωρίσει (π.χ. κατηγορώντας άλλους/ες φτωχούς/ες ανθρώπους για την απώλεια μιας δουλειάς, αγνοώντας τους πλούσιους των οποίων η θέση εξαρτάται από την ανασφάλειά μας· έχουμε την ευχέρεια να γνωρίζουμε πού πραγματικά πρέπει να αποδώσουμε ευθύνες). Πρέπει πάντα να προκαλούμε τον/ην εαυτό/ή μας να εξελιχθεί, πολεμώντας την αλλοτρίωση του νου μας από το υπάρχον. Κανένας αληθινός αγώνας δεν θα έπρεπε να κρίνεται ως “αγνός και καθαρός”, “δίκαιος ή άδικος” με βάση τη διάλεκτο της κυριαρχίας· είναι μια ατελείωτη μάχη για ένα όνειρο που καθοδηγείται από την επιθυμία και την αποφασιστικότητα. Ποτέ δεν γνωρίσαμε την αληθινή ελευθερία, πριν από την καταναγκαστική πραγματικότητα τούτης της καθημερινής ζωής· όμως δεν παύουμε να αναζητούμε αυτά που μας λένε οι καρδιές μας, όχι “οι οποιοιδήποτε αφέντες μας”.
Το κράτος, όσοι/ες ωφελούνται από αυτό κι αυτοί/ές που το υπερασπίζονται δεν θα καταλάβουν ποτέ τι σημαίνει να μην είσαι δειλός/ή. Θα προσπαθήσουν να επαναπροσδιορίσουν τη ρητορική μας για να καθυποτάξουν την εξεγερσιακή φύση κάθε ανθρώπου· αυτό είναι απλώς μια ακόμα θλιβερή πράξη. Δεν αξίζουν κανένα σεβασμό. Ενώ κι εμείς οι ίδιοι/ες δεν ποντάρουμε στην ψευδαίσθηση μιας περιπλανώμενης και περιφρονημένης ελπίδας, είμαστε περήφανοι/ες για την άρνηση του να μην παραδοθούμε ποτέ στην απελπισία. Στεκόμαστε εκεί που τα όνειρα και οι αρνήσεις μας συναντούν την λατρεία μας για τη ζωή και την ελευθερία όλων. Είτε κερδίζουμε είτε όχι, πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είμαστε εμείς οι αδύναμοι ή οι δειλοί. Αυτοί είναι.
Με αγάπη, οργή και λύσσα,
Ραδιοφράγματα.
[EN] Against the struggle of the coward: A note of strength for the underdogs
[DE] „Gegen den Kampf des Feiglings: Ein Notiz zur Stärke der Underdogs“
[IT] A tutti coloro che continuano a lottare. «Contro la lotta del codardo: Una nota di forza per gli sfavoriti» (Atene, Grecia)
