By 
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, η κατάσταση στην Παλαιστίνη έχει κλιμακωθεί σε μια γενικευμένη εξέγερση κατά του Σιωνισμού, της αποικιοκρατίας και του απαρτχάιντ. Όλες οι προσπάθειες του Ισραήλ και της ντόπιας ακροδεξιάς να συντρίψουν το πνεύμα του παλαιστινιακού λαού οδήγησαν σε μια ενιαία μαζική αντίσταση, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες. Ακολουθεί μια συνέντευξη από τα κατεχόμενα αυτά εδάφη, όπου συζητάμε την εξέλιξη της εξέγερσης, καθώς και τις τακτικές για την καταστολή της αλλά και τον ρόλο της Χαμάς σε όλα αυτά.
Αρχικά, θα μπορούσες να μας πεις δυο πράγματα για εσένα; Καθώς θα μας βοηθούσε να κατανοήσουμε καλύτερα τις τοποθετήσεις σου.
Είμαι ένα αναρχικό άτομο στη Χάιφα, στην Κατεχόμενη Παλαιστίνη, στο λεγόμενο Ισραήλ. Ζω σε μια ιστορική παλαιστινιακή πόλη, η οποία αντιμετώπισε μια μαζική επίθεση και τρομοκρατική αγριότητα από σιωνιστικές πολιτοφυλακές το 1948, με στόχο την απομάκρυνση του ντόπιου αυτόχθονου πληθυσμού και τον αποικισμό της γης. Έκτοτε, οι Παλαιστίνιοι που παραμένουν στην περιοχή ζουν υπό καθεστώς εθνικής υπεροχής και συστηματικού απαρτχάιντ, αλλά και οι πρόσφυγες που διέφυγαν στο εξωτερικό εξακολουθούν να επιθυμούν να επιστρέψουν. Προέρχομαι από μια εβραϊκή οικογένεια εποίκων, η οποία έφτασε σε αυτήν τη γη κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 και μόλις έμαθα τα γεγονότα από την σωστή πλευρά, ήξερα ποια θέση πρέπει να πάρω.
Για άλλη μια φορά, τα άσχημα νέα από εκείνα τα εδάφη διαδόθηκαν σε όλο τον κόσμο. Με λίγα λόγια, τι συνέβη εκεί;
Είχαμε έναν δύσκολο μήνα εδώ. Δεν είμαι σίγουρο από πού να ξεκινήσω ακριβώς, αλλά είναι καλό να επικεντρωθώ στα γεγονότα που έλαβαν μέρος στην Ιερουσαλήμ /Al-Quds (ισραηνική ονομασία της Ιερουσαλήμ, ως πρωτεύουσας του κράτους του Ισραήλ), διότι όπως και σε πολλές άλλες εξεγέρσεις, ήταν κι αυτή τη φορά το κέντρο αυτών. Τον Απρίλιο, έποικοι και μπάτσοι επιτέθηκαν σε ανθρώπους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, στο παλαιστινιακό τμήμα της πόλης, κι ειδικά στη γειτονιά Σεΐχ Τζαρά (Sheikh Jarrah) και στην περιοχή Αλ-Άκσα (Τέμενος). Για να κατανοήσετε το υπόβαθρο που χρειάζεται, θα πρέπει να ξέρετε ότι από τη σιωνιστική κατοχή του 1948 έως το 1967, η Ανατολική Ιερουσαλήμ ήταν υπό τον έλεγχο της Ιορδανίας. Μερικές από τις γειτονιές κατοικούνταν από Παλαιστίνιους πρόσφυγες που διέφυγαν από τη σιωνιστική εισβολή και τη Νάκμπα του 1948. Η γειτονιά Σεΐχ Τζαρά είναι μία από αυτές. Μετά την κατάληψη του 1967, το σιωνιστικό κράτος γιορτάζει κάθε χρόνο την «επανένωση» της Ιερουσαλήμ, που είναι πλέον εθνική εορτή. Δηλαδή, οι Εβραίοι άποικοι έφτασαν στις γειτονιές της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, όπως έγινε και με τις υπόλοιπες κατεχόμενες περιοχές της Δυτικής Όχθης, με σαφή σχέδια αποικισμού και εξιουδαϊσμού της περιοχής. Στη Σεΐχ Τζαρά, μια παλιά παλαιστινιακή γειτονιά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, οργανώσεις εποίκων εμπλέκονται σε νομικές μάχες εναντίον ντόπιων κατοίκων στο ισραηλινό δικαστικό σύστημα του απαρτχάιντ, δηλαδή σε προσπάθειες εκδίωξης ντόπιων Παλαιστινίων και αντικατάστασής τους με εβραίους εποίκους, ισχυριζόμενοι ότι η γη ήταν κάποτε ιδιοκτησία Εβραίων. Μερικές οικογένειες είχαν ήδη εκδιωχθεί κατά το 2008, το 2009 και το 2017, και τώρα, μια νέα δικαστική απόφαση θέτει επιπλέον 8 οικογένειες υπό απειλή έξωσης, οι οποίες μετρούν 500 άτομα. Εβραϊκοί οικισμοί υπάρχουν και σε άλλες γειτονιές στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, όπως στο Silwan και στο Abu Tor.
Στην περιοχή Al-Aqsa, ένα από τα πιο ιερά μέρη του Ισλάμ, το Ισραήλ έφραξε το Bab Al-‘Amud, μία από τις εισόδους του τζαμιού, στην αρχή του μήνα του Ραμαζανιού, σε μια προσπάθεια να περιοριστεί ο αριθμός των προσκυνητών και να περιοριστεί η κίνηση. Αυτή η πράξη προκάλεσε οργή και ακολούθησαν ημέρες ταραχών στο Bab Al-‘Amud και στους κεντρικούς δρόμους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Τα φράγματα τελικά αφαιρέθηκαν. Στο μεταξύ, οι εντάσεις στην πόλη είχαν κλιμακωθεί. Μερικοί νεαροί Παλαιστίνιοι δημοσίευσαν βίντεο στο TikTok με επιθέσεις σε Εβραίους τριγύρω στην πόλη και εβραϊκές ακροδεξιές συμμορίες κινητοποιήθηκαν για να επιτεθούν σε ανθρώπους που ήταν ύποπτοι ως Άραβες στο κέντρο της πόλης. Η Lehava, μια ακροδεξιά οργάνωση, πρωτοστάτησε σε μια ρατσιστική πορεία με σύνθημα «Θάνατος στους Άραβες», από το κέντρο της πόλης προς το Bab Al-‘Amud κατά τη διάρκεια των ταραχών και μπλοκαρίστηκαν από την αστυνομία στο δρόμο τους.
Στις 10 Μαΐου, κατά τη διάρκεια της «Ημέρας της Ιερουσαλήμ», της εθνικής επετείου για την κατάληψη του ανατολικού τμήματος της πόλης το 1967, πραγματοποιήθηκε η ετήσια «παρέλαση σημαίας» στην πόλη, και οι δεξιοί συμμετέχοντες αναμενόταν να μπουν στη μουσουλμανική συνοικία στην παλιά πόλη και να φωνάξουν ρατσιστικά συνθήματα-πληγιές για τους Παλαιστίνιους υπό αστυνομική προστασία, όπως κάνουν κάθε χρόνο. Η ισραηλινή αστυνομία εισέβαλε στο Τέμενος Al-Aqsa και στις έντονες ταραχές που ακολούθησαν δεκάδες αστυνομικοί και εκατοντάδες διαδηλωτές τραυματίστηκαν. Γύρω στις 5 μ.μ., η Χαμάς ανακοίνωσε ότι το Ισραήλ έχει μία (1) ώρα για να εκδιώξει όλες τις αστυνομικές δυνάμεις του από τις περιοχές Σεΐχ Τζαρά (Sheikh Jarrah) και Αλ-Άκσα. Καθώς πέρασε η ώρα, η Χαμάς εκτόξευσε πυραύλους στο Ισραήλ, οι οποίοι έφτασαν μέχρι την Ιερουσαλήμ. Το Ισραήλ σε απάντηση ανακοίνωσε μια στρατιωτική επιχείρηση στη Γάζα και άρχισε να βομβαρδίζει με αεροπορικές επιθέσεις τη Λωρίδα της Γάζας. Ακολούθησε μια σφαγή και καταστροφή που διήρκεσε 12 ημέρες, έως ότου επιτευχθεί εκεχειρία στις 21 Μαΐου.
Παράλληλα, πραγματοποιήθηκε μια γενικευμένη εξέγερση από πλευράς των Παλαιστινίων, από τους οποίους 48 Παλαιστίνιοι ήταν από αυτούς που ζούσαν στις περιοχές που καταλήφθηκαν το 1948 (δηλαδή το λεγόμενο πια «Ισραήλ»), 67 Παλαιστίνιοι από Δυτική Όχθη και Γάζα και από κοινότητες προσφύγων στο εξωτερικό. Μια ενωμένη εξέγερση, η οποία διήρκησε επί αρκετές ημέρες ταραχών σε παλαιστινιακές/ά, ισραηλινές/ά και μικτές/ά πόλεις και χωριά, στρατόπεδα προσφύγων σε γειτονικές χώρες αλλά και σε ισραηλινές πρεσβείες και προξενεία σε όλο τον κόσμο. Μια γενική απεργία ανακοινώθηκε επίσης στις 18 Μαΐου, με τη συμμετοχή όλων των Παλαιστινίων, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ποια είναι τα σημαντικά γεγονότα ή τα βασικά που πρέπει να γνωρίζουμε για την ιστορία αυτής της σύγκρουσης; Μπορούμε να την ονομάσουμε πράγματι σύγκρουση;
Πρόκειται για μια σύγκρουση, εφόσον μια επίθεση από μια πυρηνική υπερδύναμη με έναν από τους πιο προηγμένους στρατούς στον κόσμο (Ισραήλ), η οποία υποστηρίζεται από το ισχυρότερο κράτος στη γη (Η.Π.Α.), εναντίον ενός φτωχού κατεχόμενου άμαχου πληθυσμού χωρίς στρατό, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «σύγκρουση». Αυτή είναι μια επίθεση, όπου οι «δύο πλευρές» είναι οι καταπιεστές και οι καταπιεσμένοι, οι αποικιστές και οι αποικισμένοι. Η ασύμμετρη φύση της κατάστασης είναι τόσο εγγενής, που, κατά τη γνώμη μου, είναι απολύτως γελοίο οι άνθρωποι να προβληματίζονται με «πολυπλοκότητες», ενώ ολόκληρες γειτονιές αφανίζονται στη Γάζα από ισραηλινές στρατιωτικές αεροπορικές επιθέσεις, σκοτώνοντας 250 άτομα σε λιγότερο από δύο εβδομάδες, ενώ οι κάτοικοι της Γάζας έχουν παλιακούς πυραύλους, οι περισσότεροι από τους οποίους πέφτουν σε ανοιχτά χωράφια ή εξουδετερώνονται από το Iron Dome – το αμυντικό σύστημα του Ισραήλ. Οι 9 άνθρωποι που σκοτώθηκαν στην ισραηλινή πλευρά προέρχονταν από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις – ήταν κυρίως μετανάστες εργαζόμενοι, ακόμη και Παλαιστίνιοι, όπως συνέβη στο χωριό Dahamash κοντά στο Ramle.
Για να κατανοήσουμε πλήρως την πραγματική φύση αυτής της «σύγκρουσης» πρέπει να αντιληφθούμε την εγγενώς ρατσιστική και αποικιοκρατική φύση του Σιωνισμού. Όταν οι σιωνιστικοί στρατοί κατοχής εισέβαλαν σε αυτή τη γη το 1948, ήταν πλούσια με παράδοση/πολιτισμό. Στα γεγονότα που είναι γνωστά ως Nakba, σημαίνει κυριολεκτικά «καταστροφή» στα αραβικά, ολόκληρα χωριά αφανίστηκαν, διαπράχθηκαν σφαγές και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες απομακρύνθηκαν από τη γη τους. Κατά την κατάκτηση της εβραϊκής γης, πραγματοποιήθηκε μια μαζική εκστρατεία εθνοκάθαρσης. Ο ιθαγενής πληθυσμός στο εξωτερικό, σε στρατόπεδα προσφύγων σε γειτονικές χώρες και σε όλο τον κόσμο εξακολουθεί να φιλοδοξεί να επιστρέψει. Εκείνοι που κατάφεραν να μείνουν υποβάλλονται σε μια πραγματικότητα αποικιοκρατίας, ρατσισμού και διακρίσεων. Νόμοι, όπως ο Νόμος περί Απώλειας Ιδιοκτησίας, έκριναν ότι η γη και η περιουσία των προσφύγων που διαφεύγουν από τη σιωνιστική επιθετικότητα είναι πλέον κρατική ιδιοκτησία. Οι νεοαφιχθέντες Εβραίοι μετανάστες στεγάστηκαν σε αυτές τις άδειες γειτονιές και πόλεις. Από το 1948 έως το 1966 επιβλήθηκε στους Παλαιστινίους που παρέμειναν στρατιωτικός νόμος και οδήγησε σε περιορισμούς της γης, απέλαση από τα χωριά, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και κρατήσεις, καθώς και διάφορες άλλες διακρίσεις, όλα με έναν σκοπό: να αυξήσει την εβραϊκή παρουσία και να εκκαθαρίσει τους Παλαιστινίους όσο το δυνατόν περισσότερο από αυτό το έδαφος.
Μετά την κατοχή του 1967, σε αντίθεση με εκείνη του 1948, το Ισραήλ αποφάσισε να μην προσαρτήσει τη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας στην επίσημη επικράτειά του, αλλά να το διατηρήσει σε ένα ασαφές «προσωρινό καθεστώς». Παρόλο που ο ισραηλινός στρατός ελέγχει κάθε πτυχή της ζωής των Παλαιστινίων εκεί, δεν είναι Ισραηλινοί πολίτες, υπάγονται στο στρατιωτικό δίκαιο και δεν έχουν δικαιώματα. Οι Εβραίοι άποικοι που ζουν σε κοντινούς οικισμούς είναι καθόλα Ισραηλινοί πολίτες και υπάγονται στο αστικό δίκαιο. Ο ισραηλινός οικισμός χωρίζει τη Δυτική Όχθη σε μικρά καντόνια και τα τείχη διαχωρισμού από το 2003 είναι άλλο ένα εργαλείο απαλλοτρίωσης της γης. Το τείχος δεν περνά από τα σύνορα της «πράσινης γραμμής» του 1967, αλλά μπαίνει μέσα σε χωριά, σε πολλές περιπτώσεις προσαρτά τη γη υπέρ των κοντινών εβραϊκών οικισμών.
Από το 2007, η Λωρίδα της Γάζας είναι υπό πολιορκία, ως εργαλείο συλλογικής τιμωρίας για την εξουσία της Χαμάς επί της περιοχής. Παρά τον ισχυρισμό του Ισραήλ για απόσυρση από τη Λωρίδα της Γάζας το 2005, εξακολουθεί να ελέγχει τα σύνορα, το νερό και τον εναέριο χώρο της. Η Γάζα, μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες περιοχές του κόσμου, με πληθυσμό άνω των 2 εκατομμυρίων, έχει ήδη βομβαρδιστεί πολλές φορές σε στρατιωτικές επιχειρήσεις (σφαγές) τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα χιλιάδες θύματα και την επιδείνωση της ανθρωπιστικής καταστροφής.
Το Ισραήλ είναι το χαρακτηριστικότερο πρόσωπο της αποικιοκρατίας σήμερα στον κόσμο, ένα από τα χειρότερα παραδείγματα ενός έθνους-κράτους ως προς τον τρόπο επίλυσης των προβλημάτων του με τις καταπιεσμένες μειονότητες. Δεν θα υπάρξει τέλος σε αυτό, εάν δε σταματήσει η αποικιοκρατία, αν δεν επιστρέψουν οι πρόσφυγες, και αν δεν υπάρξει μια πραγματικά κοινή και ισότιμη διαβίωση, χωρίς Σιωνισμό και απαρτχάιντ. Η ώρα να αρχίσει να δημιουργείται η βάση για ένα τέτοιο μέλλον είναι τώρα.
Πώς ζει και/ή επιβιώνει ο παλαιστινιακός λαός; Αυτό το απαρτχάιντ παίρνει την μορφή εθνοκάθαρσης ή γενοκτονίας; Ποιος είναι ο ρόλος της ΧΑΜΑΣ;
Εκατοντάδες άνθρωποι αντιμετωπίζουν έξωση στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η Γάζα είναι ερείπια, ακόμα υπό πολιορκία, η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο. Μια ολοκληρωτική καταστροφή και ανθρώπινη τραγωδία. 250 σκοτώθηκαν κατά την τελευταία επίθεση του Ισραήλ. Το καθαρό νερό είναι λιγοστό. Οι υποδομές υγείας υπέστησαν ζημιές, συμπεριλαμβανομένου του μοναδικού εργαστηρίου στη Γάζα για τον έλεγχο περιπτώσεων Covid 19. Η πανδημία είναι σε έξαρση. Οι ώρες παροχής ηλεκτρικής ενέργειας είναι περιορισμένες. Δεκάδες χιλιάδες εκτοπίζονται, χωρίς να υπάρχει σπίτι να επιστρέψουν. Η ανεργία και η φτώχεια αυξάνονται. Μέσα στο λεγόμενο Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι αντιμετωπίζουν μια έντονη εκστρατεία κρατικής τρομοκρατίας, με στόχο την καταστολή κάθε διαφωνίας και την τιμωρία όσων είναι πρόθυμοι να αντισταθούν. Περίπου 2000 συνελήφθησαν μέχρι στιγμής για τις διαδηλώσεις αυτού του μήνα, αναμένονται περισσότερες συλλήψεις. Στη Δυτική Όχθη, οι αποικισμοί και τα τείχη ρατσιστικού διαχωρισμού συνεχίζουν να χωρίζουν τη γη σε μικρά καντόνια, να προσαρτούν γη από παλαιστινιακά χωριά και να κάνουν τη ζωή αφόρητη. Οι πρόσφυγες δεν μπορούν ακόμη να επιστρέψουν. Η Παλαιστίνη βιώνει μια συνεχή, αδιάλειπτη εκστρατεία εθνοκάθαρσης από το 1948 και η Nakba δεν τελείωσε ποτέ. Ένας έποικος στη γειτονιά της Ανατολικής Ιερουσαλήμ του Silwan το κατέστησε πολύ σαφές: “Δε θα σταματήσουμε έως ότου η Ανατολική Ιερουσαλήμ θα γίνει σαν τη Δυτική Ιερουσαλήμ. Εβραϊκή. Οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν θέση σε αυτό το όραμα.”
Όμως, παρά όλες τις δυσκολίες, οι άνθρωποι εξακολουθούν να αντιστέκονται. Οι Παλαιστίνιοι στάθηκαν στο ύψος τους κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξέγερσης, απέδειξαν την ενότητά τους και πολέμησαν το σιωνιστικό κράτος γενναία, παρ’ όλες τις προσπάθειες να τους διαιρέσουν και να συντρίψουν το πνεύμα τους. Η εξέγερση αποδείχθηκε θαρραλέα και ανεξέλεγκτη. Κανένας από τους νέους που πολεμούν την αστυνομία στις Παλαιστίνιακές και τις μικτές πόλεις, που υψώνουν οδοφράγματα και εναντιώνονται στη φασιστική εισβολή δεν υπακούει σε οποιοδήποτε κόμμα ή πολιτική ομάδα. Η νέα γενιά μαχητών στο δρόμο είναι απρόσβλητη στις προσπάθειες πασιφισμού από τις δυνάμεις των τακτικών συνεργατών, από τα πολιτικά κόμματα, τις Μ.Κ.Ο. και τους αξιοσέβαστους κοινοτικούς και θρησκευτικούς «ηγέτες».
Ο ρόλος της Χαμάς στην ιστορία είναι ακριβώς αυτό που έκανε η «παλαιστινιακή ηγεσία» σε κάθε κύμα λαϊκής εξέγερσης: να αναλάβει την κατάσταση και να κλονίσει τη μαζικότητα της εξέγερσης. Ακριβώς όπως η Ο.Α.Π. (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντας, μόλις αναλάβουν οι στρατιωτικές πολιτοφυλακές, οι «επαγγελματίες επαναστάτες», οι άνθρωποι γίνονται παθητικοί θεατές της «απελευθέρωσής τους». Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, το επίκεντρο στράφηκε γρήγορα σε ρουκέτες που εκτοξεύτηκαν από τη Γάζα προς τις ισραηλινές πόλεις και οι ταραχές και οι διαδηλώσεις συρρικνώθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Κανείς δεν μπορεί παρά να νιώσει ότι η Χαμάς διέκοψε τη γέννηση ενός λαϊκού μαζικού κινήματος, στο εσωτερικό των κατεχόμενων πόλεων, ικανή να δημιουργήσει πραγματική ζημιά.
Τι γίνεται με τους Ισραηλινούς; Πώς αντιδρούν σε αυτήν την κατάσταση; Υπάρχει κάποιο ακροδεξιό κίνημα στην κοινωνία; Είχε ο Νετανιάχου την υποστήριξη του λαού;
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξέγερσης, υπήρξε μια μεγάλη ακροδεξιά αντι-Παλαιστινιακή κινητοποίηση και φασιστικοί όχλοι που επιτίθονταν σε Παλαιστίνιους. Σε ένα πλέον διαβόητο περιστατικό στο Bat Yam, ρατσιστικοί όχλοι, έτοιμοι να λιντσάρουν, εξεγέρθηκαν και προσπάθησαν να φτάσουν στη Jaffa, έσπασαν παράθυρα επιχειρήσεων που ανήκαν σε Άραβες και επιτέθηκαν σε έναν Άραβα οδηγό, γεγονός που μεταδόθηκε ζωντανά από την τηλεόραση. Η αστυνομία δεν ήταν παρούσα. Στη Χάιφα, εισέβαλαν σε παλαιστινιακές γειτονιές, επιτέθηκαν σε περαστικούς, κατέστρεψαν αυτοκίνητα, πέταξαν πέτρες σε σπίτια και φώναζαν ρατσιστικές ασυναρτησίες. Στη Λύδδα, εξτρεμιστές έποικοι από τη Δυτική Όχθη ήρθαν στην πόλη οπλισμένοι, παρά την ανακοίνωση της αστυνομίας περί απαγόρευσης κυκλοφορίας τις πρώτες μέρες της εξέγερσης, και πυροβόλησαν ανθρώπους, πέταξαν πέτρες, έβαλαν φωτιά σε καταστήματα και επιτέθηκαν σε τζαμιά και νεκροταφεία. Σε μερικές περιπτώσεις η αστυνομία στεκόταν και δεν έκανε τίποτα. Υπάρχουν ακόμη και ντοκουμέντα που τους δείχνουν να ρίχνουν πέτρες στους Παλαιστινίους πίσω από αστυνομικές γραμμές. Αυτά τα πογκρόμ είναι καλά τεκμηριωμένα, αλλά είναι πολύ περισσότεροι οι Παλαιστίνιοι που συλλαμβάνονται από τους ακροδεξιούς Εβραίους φασίστες.
Το να κάνω εισαγωγή στον ισραηλινό φασισμό και το ντόπιο ακροδεξιό κίνημα θα ήταν μια αρκετά μακρά ιστορία, επιτρέψτε μου να πω απλώς ότι η εργατική τάξη εδώ κινείται γενικά πολύ προς τα δεξιά και ότι ο σιωνισμός έχει δημιουργήσει ένα τέρας που δεν είμαι σίγουρο ότι μπορεί να ελέγξει. Επιτρέπεται να επιτεθούν ελεύθερα στους Παλαιστίνιους για να καταστείλουν τις γενικευμένες εξεγέρσεις, αλλά πρέπει να εξαφανιστούν και να επιστρέψουν στα λαγούμια τους, μόλις εκτεθούν. Είναι η άμεση συνέπεια του σιωνισμού και είναι σημαντικό για μένα να δηλώσω ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τους ακροδεξιούς εξτρεμιστές ως τρόπο αποφυγής της αντιμετώπισης του γενικευμένου σιωνισμού. Είναι εύκολο για τους φιλελεύθερους Ισραηλινούς να αηδιάσουν με τους δεξιούς μαλάκες που φωνάζουν θάνατο στους Άραβες στην Ιερουσαλήμ και, στη συνέχεια, να υποστηρίξουν τους στρατιώτες του IDF που επιτίθενται στη Γάζα κατά τη διάρκεια αεροπορικών επιθέσεων, εφαρμόζοντας επί της ουσίας το «θάνατο στους Άραβες». Σε ένα κράτος που βασίζεται στην εθνοκάθαρση και χαρακτηρίζεται από εγγενώς ρατσιστική και αποικιοκρατική ιδεολογία, δεν αποτελεί έκπληξη η ύπαρξη ρατσιστικών πογκρόμ και όχλων που λιντσάρουν.
Ο Νετανιάχου είναι αρκετά πολωτική προσωπικότητα, αλλά θα πω ότι έχει την υποστήριξη ενός τεράστιου τμήματος της ισραηλινής κοινωνίας. Φυσικά όχι όλων. Το περασμένο καλοκαίρι, στην Ιερουσαλήμ πραγματοποιήθηκαν μερικές πολύ μεγάλες διαδηλώσεις κατά του Νετανιάχου. Το “Κίνημα κατά του Μπίμπι” (το παρατσούκλι του Νετανιάχου στο Ισραήλ) δυνάμωσε μετά τη δημοσιοποίηση καταγγελιών περί διαφθοράς ενώ μια αστυνομική έρευνα διεξάγεται μέχρι και σήμερα. Το Ισραήλ βρίσκεται επί του παρόντος σε μια εκλογική κρίση, μετά από 4 εκλογικές διαδικασίες τα τελευταία 2 χρόνια, και παρόλο που ο Μπίμπι κέρδισε τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων σε όλες αυτές, ήταν επανειλημμένα αδύνατο να σχηματίσει κυβέρνηση, λόγω του εκλογικού συστήματος του Ισραήλ, οπότε ανακοινώθηκαν νέες εκλογές. Στις τελευταίες εκλογές που πραγματοποιήθηκαν τον Μάρτιο, ο Νετανιάχου έλαβε για άλλη μια φορά τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων, αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση και η εντολή πήγε στους αντιπάλους του – τον δεξιό Naftali Bennet και τον κεντρώο Yair Lapid, οι οποίοι προφανώς θα μοιραστούν την κυβέρνηση, από 2 χρόνια ο καθένας. Έτσι, προς το παρόν, εάν τα πράγματα δεν αλλάξουν ξανά, φαίνεται ότι το κίνημα κατά του Μπίμπι πέτυχε το στόχο του. Αλλά τα πράγματα δεν αναμένεται να κυλήσουν ομαλά. Οι διαμαρτυρίες υπέρ και ενάντια στη νέα κυβέρνηση πολώνουν τη χώρα και τα πράγματα μπορούν να οδηγήσουν οπουδήποτε. Υπάρχουν ακόμη και συζητήσεις στα μέσα ενημέρωσης που προειδοποιούν για την επόμενη πολιτική δολοφονία, καθώς το στρατόπεδο υπέρ του Μπίμπι δεν είναι πολύ ικανοποιημένο για την πορεία των γεγονότων.
Τι γίνεται με τους διωκόμενους και φυλακισμένους ανθρώπους στο λεγόμενο Ισραήλ; Ποιοι είναι και τι προσπάθησαν να κάνουν; Υπάρχουν κινήματα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο;
Υπήρχε, πράγματι, μια μακρά παράδοση ισραηλινών εβραϊκών κοινοτήτων της εργατικής τάξης που ζητούσαν τον τερματισμό της κατοχής. Οι Ισραηλινοί Μαύροι Πάνθηρες, μια ομάδα νέων εβραίων μεταναστών Μιζραχί που δραστηριοποιήθηκαν στην Ιερουσαλήμ κατά τη δεκαετία του ’70, ήταν επικριτικοί προς τον Σιωνισμό και ενσωμάτωσαν τις εκκλήσεις για τερματισμό του στρατιωτικής κατοχής στα αιτήματά τους για οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη. Εδώ στη Χάιφα, συνέβη επίσης μια περίφημη εξέγερση των Μιζραχί, στη δεκαετία του ’50, στη γειτονιά Wadi Salib – άλλης μιας ιστορικής παλαιστινιακής γειτονιάς που καταλήφθηκε κατά τη διάρκεια της Νάκμπα. Αφότου ένας αστυνομικός πυροβόλησε και τραυμάτισε ένα άτομο σε ένα τοπικό καφέ, οι κάτοικοι εξεγέρθηκαν για μέρες, απαιτώντας τον τερματισμό της αστυνομικής βίας και των διακρίσεων κατά των Εβραίων Μιζραχί από την ελίτ των Ashkenazi. Το τέλος της στρατιωτικής κυριαρχίας πάνω στους Άραβες ήταν ένα από τα αιτήματα. Υπήρξε μια εποχή κατά την οποία η αλληλεγγύη με τους Παλαιστινίους ήταν μέρος της ριζοσπαστικής συνείδησης των εργατικών τάξεων των Μιζραχί. Αλλά αυτή η παράδοση έχει αλλοιωθεί εδώ και πολύ καιρό. Ο «Λόγος των Μιζραχί» σήμερα εκφυλίστηκε σε μια φιλελεύθερη, «ταυτοτικής πολιτικής» ανοησία, με αιτήματα, όπως η «εκπροσώπηση» των Μιζραχί με πολιτικούς στο κοινοβούλιο, περισσότεροι Μιζραχί αστυνομικοί και για οικονομικά ζητήματα.
Είναι δύσκολο να εξηγήσω πόσο δεξιά είναι η ισραηλινή εργατική τάξη. Όμως οι άνθρωποι ακόμα επαναστατούν. Κατά τα τελευταία χρόνια, υπήρξαν μερικά περιστατικά αστυνομικών που πυροβόλησαν και σκότωσαν Αιθίοπες εβραίους νέους. Οι άνθρωποι βγήκαν στους δρόμους και εξεγέρθηκαν σε όλη τη χώρα, σε πολλές περιπτώσεις συνδέοντάς το με το κίνημα BLM (Black Lives Matter) στις Η.Π.Α. Δεν υπήρχαν σαφή μηνύματα αλληλεγγύης με τους Παλαιστινίους, αλλά ένα αρκετά σημαντικό κίνημα κατά της στρατιωτικοποίησης αναπτύχθηκε από τις αιθιοπικές-εβραϊκές διαμαρτυρίες, κάτω από τη σημαία “το αίμα μας είναι καλό μόνο για πολέμους”. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση σε ένα στρατιωτιωτικό κράτος όπως το Ισραήλ, στο οποίο ο στρατός είναι πάνω απ ‘όλα. Επίσης, γίνονται συνδέσεις και είναι δύσκολο να προβλέψουμε πού θα μας οδηγήσουν οι κοινωνικές εξελίξεις. Κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών κατά του Νετανιάχου το περασμένο καλοκαίρι στην Ιερουσαλήμ, το νεαρό προλεταριάτο συναντήθηκε στο δρόμο με Αιθίοπες, Παλαιστίνιους, Μιζραχί, φεμινίστριες, οικολόγους κ.λπ. και διαμαρτυρήθηκαν πλάι-πλάι για τα ίδια συμφέροντα. Παρά το πόσο φιλελεύθερες ήταν οι διαδηλώσεις συνολικά, στα άκρα τους οι κοινότητες που συνήθως δεν βλέπουν η μία την άλλη από κοινού και δεν κατανοούν τα κοινά τους συμφέροντα, τελικά, είχαν την ευκαιρία να το κάνουν. Οι άνθρωποι κάνουν τώρα τις συνδέσεις μεταξύ των θανάτων Αιθιόπων Εβραίων, όπως ο Salomon Teka και ο Yehuda Biagda, με τους θανάτους Παλαιστινίων, όπως ο Iyad Al-Halak και ο Munis Anabtawi. Όλοι τους δολοφονήθηκαν από την αστυνομία. Χρειάστηκε πολύς χρόνος για να συμβεί αυτό. Φυσικά, δεν θέλω να χρωματίσω την εικόνα με ένα πέπλο ρομαντισμού, σε αντίθεση από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Είναι πολύ νωρίς για να συζητήσουμε για οποιοδήποτε κίνημα που είναι πρόθυμο να αντιτεθεί στο κράτος και στο κεφάλαιο μεταξύ των Ισραηλινών και αμφιβάλλω ότι θα συμβεί σύντομα. Η Παλαιστινιακή Αντίσταση θα παραμείνει το μόνο πραγματικά επαναστατικό κίνημα στην περιοχή.
Η συζήτηση περί αντισημιτισμού και τον αντι-σιωνισμού ξεκινά κάθε φορά που προκύπτει αυτή η κρίση. Αποδέχεσαι αυτούς τους όρους και αν ναι, ποια είναι η ιδέα σου σχετικά με αυτούς; Υπάρχουν προβληματικές που θέλεις να σημειώσεις ως προς τη χρήση τους; Τους καταχράται το κράτος του Ισραήλ στο παιχνίδι ευθυνών και, από την άλλη πλευρά, υπάρχει τέτοιο μίσος από οποιοδήποτε κομμάτι των Παλαιστινίων;
Πρόσφατα μίλησα για αυτό με μερικούς Γερμανούς συντρόφους! Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής με όλα σας εδώ: Έχω σιχαθεί το θέμα του αντισημιτισμού που ανακύπτει κάθε φορά που τίθεται το θέμα της Παλαιστίνης. Αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια και την ακεραιότητα οποιουδήποτε που, ενώ ολόκληρες γειτονιές διαλύονται από αεροπορικές επιδρομές και άνθρωποι εκδιώκονται από τα σπίτια τους για να αντικατασταθούν από εποίκους, το μόνο που έχει να πει είναι “ναι, αλλά οι Εβραίοι”. Πρέπει να επικεντρωθούμε στο εδώ και τώρα. Άνθρωποι πεθαίνουν. Οι εκστρατείες εθνοκάθαρσης και εποικισμού συνεχίζονται. Η κρατική καταστολή και ο τρόμος είναι σε ιστορικό ρεκόρ. Η Γάζα είναι μια επίγεια κόλαση και η κατάσταση είναι αφόρητη. Αυτή είναι μια ανθρώπινη καταστροφή. Δεν έχουμε το χρόνο να αντιμετωπίσουμε ψευδείς κατηγορίες. Μην τσιμπάτε το δόλωμα.
Δεν πρόκειται να εξηγήσω στο πώς ο αντι-Σιωνισμός διαφέρει από τον αντισημιτισμό, είναι τόσο παλιό και κοινώς γνωστό θέμα που καταντάει πραγματικά βαρετό και κλισέ. Οι περισσότεροι άνθρωποι το γνωρίζουν ήδη, και όσοι δεν είναι διατεθειμένοι να ακούσουν για διάφορους λόγους, δεν θα ακούσουν όπως και να’χει. Η αριστερά μπουρδολογεί επ’ αυτού, γιατί είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσεις ψευδείς «πολυπλοκότητες» και θεωρητικά ντιμπέιτ παρά να παρατηρήσεις τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου. Οι Εβραίοι αντιτάχθηκαν στον Σιωνισμό εξ’ αρχής, πολύ πριν υπάρξει το κράτος του Ισραήλ. Η μορφή του έθνους-κράτους είναι ένα έργο επανεφεύρεσης του μηχανισμού που απαιτείται για να “εξαγνίσει” και να απλουστεύσει στο ζήτημα της γης οποιαδήποτε ποικιλομορφία και πολυπλοκότητα, έως ότου τίποτα δεν απομένει παρά μια μονολιθική ταυτότητα του κράτους. Απλά προσέξτε τη γλώσσα που χρησιμοποιούν: “Το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του”. Τα κράτη δεν έχουν δικαιώματα. Έχουν “δικαιώματα” στο βαθμό που προστατεύουν τους πολίτες τους και όλοι γνωρίζουμε ότι τα κράτη δεν το κάνουν αυτό. Πιστεύω ειλικρινά ότι το Ισραήλ είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα που συνέβησαν στον Εβραϊκό λαό, είναι μια επέκταση της ιστορικής εθνοκάθαρσης που υπέστησαν στην Ευρώπη, και ένας δρόμος προς τα πίσω σε πολλές πτυχές. Από την σχέση του Νετανιάχου με προσωπικότητες όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου, και από τη θερμή σχέση των ακροδεξιών του Ισραήλ με τους ομολόγους τους στην Ευρώπη και την Αμερική, καταλαβαίνετε ότι ο Σιωνισμός και ο αντισημιτισμός όχι μόνο δεν αντιτίθενται ο ένας στον άλλο, αλλά τα πάνε πολύ καλά μαζί. Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο.
Τελοσπάντων, όσον αφορά τον αντισημιτισμό στο κίνημα αλληλεγγύης, υπάρχει και φυσικά πρέπει να αντιμετωπιστεί. Εβραίοι και Παλαιστίνιοι σύντροφοι το γνωρίζουν και το πολεμούν εδώ και δεκαετίες. Το κίνημα BDS, για παράδειγμα, είναι παντελώς ενάντια σε κάθε είδους ρατσισμό, συμπεριλαμβανομένου του αντισημιτισμού, και επιβάλλει αυτήν την πολιτική ενάντια σε κάθε φανατική κατάχρηση της πλατφόρμας του. Οι άνθρωποι πρέπει να διατηρήσουν το κίνημα αλληλεγγύης ενάντια σε κάθε είδους φασιστική μαλακία, όπως είδα συντρόφους στη Γερμανία να αντιμετωπίζουν Τούρκους φασίστες που διεισδύουν σε μια φιλο-Παλαιστινιακή διαδήλωση. Αυτό είναι καλό και πρέπει να συμβαίνει περισσότερο. Και είναι διαφορετικό από την απλουστευμένη επισήμανση ολόκληρου του κινήματος ως αντισημιτικού. Οι φασίστες θα παραμείνουν σε οποιαδήποτε πλατφόρμα πιστεύουν πως μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να διαδώσουν το μίσος τους και διεισδύουν συνεχώς στα κοινωνικά κινήματα. Είναι δουλειά μας ως αντιφασιστές να τους το στερήσουμε.
Μέση Ανατολή: Θα μπορούσαμε να έχουμε έναν “πολιτικό χάρτη” για τις συγκλίνουσες και συγκρουόμενες κρατικές δυνάμεις; Μερικοί Παλαιστίνιοι, για παράδειγμα, ζητούσαν – στα κοινωνικά δίκτυα – τη βοήθεια του Πακιστάν. Από την άλλη πλευρά, το κράτος του Ισραήλ έχει την υποστήριξη των λεγόμενων Η.Π.Α. Ποια είναι η άποψή σου για την απόκριση του κόσμου όσον αφορά την αδιάκοπη βία και τη σφαγή στην περιοχή;
Η γεωπολιτική φυσικά παίζει σημαντικό ρόλο στην όξυνση της λεγόμενης «σύγκρουσης». Αφού οι λεγόμενες Η.Π.Α. έγιναν υπερδύναμη τη δεκαετία του 1940 και η Βρετανία απέσυρε τις δυνάμεις της από τη Μέση Ανατολή, υπήρξε έντονη ανάγκη για ένα νέο «περιφερειακό μπάτσο», ένα δυτικό σύμμαχο για να διατηρεί τα συμφέροντα στην περιοχή υπό έλεγχο. Ο αραβικός εθνικισμός ήταν μια ισχυρή δύναμη εκείνη την εποχή, και μια φιλοδυτική δύναμη ήταν η λογική ανάγκη «ασφάλειας» ώστε να διατηρηθεί η «σταθερότητα», που σημαίνει την αμερικανική επιρροή και τον έλεγχο των πόρων της περιοχής. Το Ισραήλ εντυπωσίασε τις Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια της Νάκμπα, με τον αμερικανικό στρατό να το περιγράφει ως “την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή μετά την Τουρκία”. Αυτή η αντίληψη επιβεβαιώθηκε το 1967, αφού το Ισραήλ κατέστρεψε τη δύναμη της Αιγύπτου του Νάσερ, και εξάλειψε τον αραβικό εθνικισμό ως κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή. Η περαιτέρω επιβεβαίωση ήρθε το 1970, όταν το Ισραήλ προστάτευε την Ιορδανία από μια συριακή εισβολή, πιθανώς για την προστασία των πετρελαιοπηγών. Αυτή η τάση αυξήθηκε με την πάροδο των χρόνων. Σήμερα, το Ισραήλ λαμβάνει στρατιωτική βοήθεια δισεκατομμυρίων δολαρίων από τις Η.Π.Α. ετησίως, μεγαλύτερη από τη βοήθεια που παρέχουν οι Η.Π.Α. σε ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο. Η διατήρηση ενός ισχυρού Ισραήλ είναι ένας σημαντικός στρατηγικός στόχος των Η.Π.Α., ο οποίος είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο οι Η.Π.Α. επανειλημμένα ασκούν βέτο και μπλοκάρουν τις αποφάσεις του Ο.Η.Ε. σχετικά με τους Παλαιστινίους.
Οι Παλαιστίνιοι, από την άλλη πλευρά, είναι εντελώς μόνοι και συνεχώς προδίδονται από τους λεγόμενους «συμμάχους» τους. Οι αραβικές χώρες εγκατέλειψαν εδώ και πολύ καιρό τον «αραβικό εθνικισμό» προς χάριν μιας νεοαποικιακής τάξης των μαριονετών-δικτατόρων και εξαιτίας της δυτικής επιρροής. Η «αραβική άνοιξη» ίσως είχε δώσει ελπίδα για λίγο, αλλά γενικά μιλώντας νέοι δικτάτορες αντικατέστησαν τους παλιούς. Η τελευταία «ειρηνευτική συμφωνία» μεταξύ Ισραήλ και Η.Α.Ε. δείχνει ότι οι νεοφιλελεύθερες μοναρχίες στη Μέση Ανατολή θα ομαλοποιήσουν την παρουσία του Ισραήλ, για τις επιχειρήσεις και το ελεύθερο εμπόριο. Άλλες κρατικές δυνάμεις είναι παντελώς οπορτουνιστικές: Οι Σοβιετικοί υποστήριξαν, κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, ό,τι προωθούσε τα συμφέροντά τους. Οι Παλαιστίνιοι δεν μπορούν καν να βασίζονται στη δική τους «ηγεσία», καθώς η Παλαιστινιακή Αρχή και η Χαμάς είναι οι ίδιοι διεφθαρμένοι δικτάτορες και οπορτουνιστές γραφειοκράτες που ενεργούν εναντίον του λαού τους. Ο μόνος πραγματικός σύμμαχος που τους απομένει είναι οι ίδιοι και το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που είναι πρόθυμο να υψώσει τη φωνή του και να δράσει ενάντια στις σύγχρονες μορφές απαρτχάιντ, αποικιοκρατίας και κρατικής τρομοκρατίας.
Υπάρχει κάποιο μήνυμα που θέλεις να στείλεις στις αναρχικές και τους αντιφασιστές σε όλο τον κόσμο; Πώς μπορούμε όλοι να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στους Παλαιστινίους ή στους αγωνιστές υπέρ της ειρήνης και της ελευθερίας στο λεγόμενο Ισραήλ;
Οι Παλαιστίνιοι χρειάζονται βοήθεια και υποστήριξη. Χρειάζονται δράση και αλληλεγγύη. Οι σύντροφοι που αγαπούν την ελευθερία από όλο τον κόσμο πρέπει να υψώσουν τη φωνή τους γι ‘αυτούς. Στοχεύστε τα ισραηλινά ενδιαφέροντα στην περιοχή σας. Γίνετε μέλος του τοπικού BDS και καλέστε σε μποϊκοτάζ. Οργανώστε την άμεση δράση. Κάντε ό, τι μπορείτε για να διαδώσετε το μήνυμα. Η διεθνιστική επαναστατική αλληλεγγύη είναι το ισχυρότερο όπλο μας ενάντια στην κρατική τρομοκρατία και καταστολή. Προς τα “συντρόφια” που σιωπούν – η σιωπή σας είναι εκκωφαντική.
Και στο μέλλον;
Να πάει να γαμηθεί η “συνύπαρξη”, χρειαζόμαστε από κοινού αντίσταση. Χρειαζόμαστε μια από κοινού εξέγερση, Ισραηλινών και Παλαιστινίων σε αυτά τα εδάφη, όπως και προσφύγων και των υποστηρικτών τους στο εξωτερικό, ενάντια στον αποικιοκρατικό Σιωνισμό και το καθεστώς του απαρτχάιντ. Πρέπει να δημιουργήσουμε τη βάση μιας νέας κουλτούρας, ανθρώπων ικανών να δημιουργήσουν την αυτονομία στην οποία θα μπορούσαν να συναντηθούν στους δρόμους και να ανακαλύψουν ξανά μαζί τη ζωή. Πρέπει να μοιραστούμε αυτήν τη γη ως ισότιμοι, να καταστρέψουμε τα ορατά και αόρατα σύνορα του φόβου και του ελέγχου, και να φανταστούμε πολιτικές πέρα από την κρατική τρομοκρατία. Χρειαζόμαστε όλα αυτά όχι απλά ως μια φαντασίωση, αλλά ως μια πραγματικότητα του αγώνα, με θάρρος και για τον σχηματισμό γενναίων συνδέσεων. Μακάρι να δούμε αυτή την ημέρα.
Μπορείτε να δείτε το άρθρο που έγραψα στο CrimethInc. σχετικά με την τελευταία εξέγερση, στο οποίο εξηγώ λεπτομερώς κάποια από τα θέματα που ανέφερα κι εδώ.
Τελευταία ενημέρωση (Τέλη Ιουνίου): Καθώς η τελευταία πορεία προς τιμήν της σημαίας διακόπηκε από ρουκέτες της Χαμάς, οι έποικοι αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την επανάληψή της. Μετά τις αναταραχές και την πρόσφατη κλιμάκωση, υπήρξε μια μεγάλη διαμάχη, αλλά η νέα κυβέρνηση, την οποία διευθύνει ο νέος πρωθυπουργός Naftali Bennet, επέτρεψε τελικά η πορεία να πραγματοποιηθεί στις 15 Ιουνίου, με χιλιάδες εποίκους και ακροδεξιούς ακτιβιστές να επιτίθενται στην Ιερουσαλήμ με ρατσιστικά κυρήγματα εναντίον Αράβων και Μουσουλμάνων, υπό πλήρη αστυνομική προστασία, ως συνήθως. Κατά τη διάρκεια της πορείας καταγράφηκαν πολυάριθμα συνθήματα για «θάνατο στους Άραβες», καλέσματα για κάψιμο χωριών και μια δεύτερη Nakba αλλά και προσβολές κατά του προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ. Μικρές ομάδες της παλαιστινιακής αντίστασης πέριξ της πορείας κατεστάλησαν βίαια από την αστυνομία. Η Χαμάς απείλησε για άλλη μια φορά το Ισραήλ, και σε απάντηση στην πορεία έστειλε εκρηκτικά μπαλόνια σε πόλεις και αγρούς κοντά στα σύνορα της Γάζας, προκαλώντας πυρκαγιές. Το Ισραήλ ως απάντηση επιτέθηκε στη Γάζα για άλλη μια φορά, αυτή τη φορά υπό τη νέα κυβέρνηση, η οποία προφανώς είναι ίδια με την παλιά.
