By 
Βρισκόμαστε πλέον στο δεύτερο lockdown, την ώρα που οι πληγές του πρώτου είναι ακόμα ανοιχτές.
Την άνοιξη, ο χρόνος που “κερδήθηκε” για την ενδυνάμωση του ΕΣΥ, μεταμορφώθηκε σε ζεστό χρήμα για καναλάρχες που αναπαρήγαγαν το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης ώστε να περνάει ανενόχλητη την πολιτική της ατζέντα. Αρχικά, εκποιήθηκε το περιβάλλον της χώρας, με διευκόλυνση των αδειοδοτήσεων για ενεργειακά πάρκα, οδικά δίκτυα, ξενοδοχεία κ.α. ακόμα και σε περιοχές νατούρα, την ώρα που εμείς ήμασταν κλεισμένοι στα σπίτια μας, λόγο ενός “αόρατου εχθρού”, μιας πανδημίας. ‘Ήθελαν να μείνει αόρατη η αιτία της, που δεν είναι άλλη από την ακόρεστη δίψα του καπιταλισμού για επέκταση στο φυσικό κόσμο.
Το καλοκαίρι, που άνοιξαν τις πύλες του τουρισμού, μας κάλεσαν να υπηρετήσουμε τουρίστες που ερχόντουσαν χωρίς τεστ, να φέρουμε την ατομική μας ευθύνη να μην νοσήσουμε, την ώρα που δρομολογούσαν το 10ωρο, 7ήμερο, με απλήρωτες υπερωρίες, μαζί με τον νέο πτωχευτικό κώδικα. Τέλος καλοκαιριού, και όσο φούντωναν τα κρούσματα, άλλο τόσο φούντωνε η ανάγκη για εξοπλιστικά, με τις ειδήσεις να μιλάνε για το πόσο έχει αυξηθεί η τουρκική προκλητικότητα, αλλά τουλάχιστον η οικονομία λόγω τουρισμού ακμάζει. Ούτε νύξη για στήριξη των υγειονομικών δομών.
Το φθινόπωρο, άνοιξαν τα σχολεία με γεμάτες τάξεις, μικρά παγουρίνα και υπερμεγέθεις μάσκες, η θεία κοινωνία συνέχισε κανονικά να μοιράζεται στις εκκλησίες, και οι εργάτες ξεκίνησαν να στοιβάζονται σαν τις σαρδέλες σε λιγοστά λεωφορεία για να πάνε κάθε πρωί στην δουλειά τους. Το πρόβλημα της διασποράς του ιού κατά αυτούς ήταν οι συναθροίσεις άλλου τύπου, οι νεολαίοι στα πάρκα, οι συμμετέχοντες σε διαμαρτυρίες και πορείες, οι καταλήψεις, τα θέατρα, οι συναυλίες. Τα κρούσματα αυξήθηκαν εκθετικά, εφαρμόστηκε το lockdown, τα νοσοκομεία πνίγηκαν από ασθενείς covid, κλίνες για άλλα νοσήματα μετατράπηκαν σε ΜΕΘ covid. Οι υγειονομικοί υπάλληλοι δεν αυξήθηκαν, πολλοί νοσούν και ούτε υπόνοια πραγματικής επίταξης ιδιωτικών κλινικών, αλλά εκμίσθωσης. Αυτές άλλωστε θα τις χρειαστούν μόλις κατευναστεί η τωρινή κρίση, για να περιθάλπουν αυτούς που το διαλυμένο ΕΣΥ δεν θα μπορεί να περιθάλψει. Παράλληλα, το μόνο που ενισχύεται είναι ο εξοπλισμός της ΕΛ.ΑΣ και η αυταρχικότητα των μέτρων (πχ. απαγόρευση των συναθροίσεων).
Τον χειμώνα, τον δικό τους χειμώνα, όλα θα ανήκουν σε αυτούς και τους φίλους τους, τα αφεντικά τους, τους δημοσιογράφους τους, τους μπάτσους τους.
Οι ισχυροί θα έχουν πλουτίσει ακόμη περισσότερο, ενώ εμείς θα μετράμε τις πληγές μας, θα θρηνούμε τις απώλειες μας, γιατί ο θάνατος έχει ταξικό πρόσημο.
Η 17 Νοεμβρίου δεν είναι γιορτή, είναι ένα διαχρονικό κάλεσμα για να επαναπροσδιορίσουμε τα κοινωνικά μας αιτήματα. Είναι η ώρα που θα βγούμε έξω από το σπίτι μας να ανασάνουμε, να συζητήσουμε και να ζυγίσουμε το τι διαχείριση θα κάνουμε σαν κοινωνία από εδώ και πέρα, καθώς ο χειμώνας έρχεται. Και όπως και τον Νοέμβρη του ’73 δεν θα ζητήσουμε άδεια. Τις ζωές μας εμείς τις ορίζουμε και μόνο εμείς μπορούμε να τις προστατεύσουμε. Βγαίνουμε στο δρόμο γιατί θέλουμε να ζήσουμε.
Πρόσβαση σε δημόσια και δωρεάν υγεία
Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του ιατρικού/υγειονομικού προσωπικού
Αλληλεγγύη σε όσους/ες αντιστέκονται στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό
Φονική είναι η δίψα του κεφαλαίου για επέκταση. Συλλογική αντίσταση στην εξαθλίωση των ζωών μας
ΙΘΑΚΗ ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2020
