By 
Πριν από 12 χρόνια. Ο αναρχικός Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος είχε να ακονίσει τις αρνήσεις και τις επιθυμίες του στα Εξάρχεια. 15 ετών, αναρχικός μαθητής, δεν ήθελε να γίνει ήρωας παρά να αντιδράσει εκεί και τότε. Όπλισε την ανυπακοή του και το πλήρωσε με τη ζωή του. Το τι έγινε αμέσως μετά και τι σήμανε γενικότερα δεν περιγράφεται με λόγια, μα υπάρχει ως ιστορική παρακαταθήκη.
[Σχετικό κείμενο του Νίκου Ρωμανού – “Για την υπεράσπιση της ιστορικής μνήμης”]
6 Δεκέμβρη 2008. Ώρα και σημείο μηδέν. Απόψε δεν έχουμε φίλους. Η οργή δραπετεύει. Μπάτσοι-Δολοφόνοι εκτελούν το καθήκον τους. Οι μεγαλύτεροι βγαίνουν στο δρόμο για άλλη μια φορά (εξάλλου, δεν είναι η πρώτη τους), η γενιά του λαβώνεται από την ίδια σφαίρα, οι νεότεροι αφουγκράζονται πως το αίμα δεν είναι νερό και η μνήμη δεν είναι σκουπίδι.
Με αφορμή αυτή την κρατική δολοφονία, από τους μπάτσους Κορκονέα – Σαραλιώτη, ξέσπασε η μεγαλύτερη εξέγερση της εποχής μας. Είχαν μαζευτεί πολλά ήδη. Κι η ίδια εξέγερση μας έθρεψε. Από αυτή (ανα/)γεννηθήκαμε, σε αυτή πληγωθήκαμε, με αυτή πεθάναμε απλά για να καραδοκούμε. Ταξίδεψε παντού κι ενέπνευσε όλο τον κόσμο.
Σήμερα έχουμε αυτούς κι άλλους άπειρους λόγους για να παραμένουμε εξεγερμένοι. Ξεψυχάμε κι υπομένουμε. Αμυνόμαστε κι επιτιθέμεθα. Αγωνιζόμαστε.
Να φτύσουμε τους επιτυχημένους κι αποτυχημένους εμπόρους ελπίδας. Ο κόσμος που φέρουμε μέσα μας δεν τίθεται υπό διαπραγμάτευση, απορρέει από την ύπαρξή μας. Είναι στις λέξεις και στις πράξεις μας. Όσο δύσκολα κι αν φαίνονται όλα, ας μην ξεχνάμε πως είμαστε σπόροι. Σπόροι που αποτελούν τους μόνιμους εφιάλτες της εξουσίας και των υπηρετών της. Οι πιο όμορφοι και γόνιμοι σπόροι της κοινωνίας.
Αυτές οι μέρες είναι όλων μας. Οι Μαύροι Δεκέμβρηδες είναι όλων μας. Ο αγώνας ήταν, είναι και θα είναι αυτό που πάντα μας ενώνει, νοητικά-ψυχικά-σωματικά. Ως και για την αναρχία.
Θυμόμαστε και τιμάμε τους νεκρούς μας συντρόφους. Έχουμε ακόμα την οργή.
Φωτογραφικό υλικό από τα γεγονότα των ημερών
Βίντεο: Όταν μας σκοτώνουν μας φοβούνται πιο πολύ…
Δεν ξέρουμε τι έχει ή δεν έχει σημασία να πούμε ως απολογισμό.
Αρχικά, ας φανταστούμε κάποιον να μας λέει να κάτσουμε σπίτι, γιατί οι δικοί μας θα πεθάνουν. Καθώς εμείς γυρίζουμε την πλάτη πηγαίνοντας προς το σπίτι γιατί αγαπάμε τους δικούς μας, ο ίδιος μας χτυπά πισώπλατα και φτύνει τους δικούς μας. Αυτή είναι η κατάσταση. Το κράτος δεν ενδιαφέρεται για καμία ζωή και δεν έχει καμία δικαιοδοσία να ρίχνει ευθύνες σε όσες αντιστέκονται. Μας σκοτώνει όπως και να’χει, είναι δεδομένο.
Αυτά που είδαμε και βιώσαμε, σε όποιο μέρος του ελλαδικού χώρου υπήρξε κινητοποίηση και ειδικά στην Αθήνα, δεν είναι εικόνα από το μέλλον αλλά το δυστοπικό παρόν. Η ημέρα μνήμης της κρατικής δολοφονίας του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου θεωρείται κίνδυνος για την εξουσία και ειδικότερα για κάθε αναδυόμενο απολυταρχικό καθεστώς. Γιατί γνωρίζουν καλά τι είναι ικανοί να κάνουν και να καταφέρουν οι εξεγερμένοι κι ενωμένοι στον αγώνα άνθρωποι.
Από πολύ νωρίς το πρωί, οι μπάτσοι ήταν πάρα πολλοί, παντού. Έλεγχοι, τραμπουκισμοί, παρενοχλήσεις, προσαγωγές/συλλήψεις, πρόστιμα, χημικά εντός κι εκτός κτιρίων, παρακολουθήσεις από αέρος, πρεμιέρα των νέων τους καμερών, εγκλωβισμοί ατόμων/ομάδων, εκφοβισμοί. Αργότερα το απόγευμα μάθαμε και το θανατο-λογαριασμό.
Ωστόσο, οι γειτονιές και οι πόλεις δε σώπασαν. Ανεξαρτήτως απαγορεύσεων υπήρξαν συγκεντρώσεις και πολύμορφες δράσεις που διέφυγαν ή όχι της καταστολής. Ακόμα κι έτσι, ατομικά ή συλλογικά δόθηκαν τα μηνύματα πως ούτε ξεχνάμε ούτε συγχωρούμε. Μπράβο σε όλους/ες/α για το θάρρος και τη διατήρηση της μνήμης. Την αγάπη μας σε όλα τα αδέρφια εντός κι εκτός οποιωνδήποτε τειχών.
Η αντιπληροφόρηση ήταν παραπάνω από παρούσα και σήμερα και σας ευχαριστούμε για αυτό. Είναι ένα από τα όπλα μας κι έτσι θα συνεχίσει.
Δύναμη σε όσους αγωνίζονται. Αλληλεγγύη στις συλληφθείσες. Τιμή για πάντα στον Αλέξη. Ραντεβού στους δρόμους της οργής.
Υ.Γ. Μην υποτιμάτε την εκδίκηση των λουλουδιών. Γίνονται κι αυτά αιχμηρά, ειδικά όταν πολεμούν τους κανίβαλους αυτού του κόσμου.
