By 
Σήμερα εκκενώθηκε ακόμα μια κατάληψη. Ίσως η πιο αμφιλεγόμενη των Εξαρχείων μα διόλου αμελητέα και ανάξια αναφοράς. Για κάποιους είχε χαθεί από καιρό, άλλοι την κοίταζαν να στέκεται αγέρωχη και περήφανη, αναμένοντας νέα αγρίμια να της δώσουν πνοή. Δυο λόγια τιμής ένεκεν, λοιπόν.
Υπήρξε στεγαστική, μα κυρίως πολιτική. Ένα υπέροχο κτίριο με απίστευτες δυνατότητες. “Clément Duval”, Χώρος Πολύμορφης Δράσης Αναρχικών. Εξεγερσιακή, ατίθαση, μια ήρεμη θάλασσα που έβραζε, λιμάνι στις καταιγίδες. Εκεί μέσα συναντήθηκαν, γνωρίστηκαν, δημιούργησαν, μεγάλωσαν, ζυμώθηκαν αγωνιστές και αγωνίστριες, εγχειρήματα και ομάδες, ακόμα και περαστικοί. Όλοι/ες, έπειτα, τίμησαν όλες τις μορφές αγώνα, ενώ μεταπήδησαν και σε διαφορετικές, από την αμιγώς πολιτική ταυτότητα της κατάληψης, τάσεις. Αυτή ήταν και η μαγεία της, η ελευθερία του να ακολουθήσεις το μονοπάτι σου. Με τα πάνω της και τα κάτω της (όπως κάθε κατάληψη κι εγχείρημα γενικότερα) σε μάζευε και σε έδιωχνε. Αντιμετώπισε καταστολή και ήταν για αρκετά διαστήματα στο στόχαστρο του κράτους. Φιλοξένησε κάθε είδους ανάγκη στα ονόματα της αλληλεγγύης και της αυτο-οργάνωσης.
Κάποιες μέσα από εκεί έκαναν τις πρώτες τους βαψιματικές, άλλοι ανέπτυξαν στίχους και μουσικές, άλλα διάβασαν το πρώτο τους βιβλίο ή συνέταξαν το πρώτο κείμενο. Μερικοί ποτίστηκαν με την οργή των καταπιεσμένων, τη φαντασία των εξεγερμένων, το ρομαντισμό των ανυπότακτων κι ήταν το πρώτο τους σχολείο. Ανάμεικτα συναισθήματα μπορεί να κουβαλά ο καθένας από τα βιώματα εντός της, μα οι λίγοι/ες που την πόνεσαν ξέρουν… και γελούν!
Λόγος και πράξη, το πρόταγμα. Αναρχία ή τίποτα, ο κανόνας. “Καταρρακωμένη καρδιά, μαύρη ψυχή, θολά τα όνειρά μας” ήταν και παραμένουν.
Ένα κομμάτι για εκείνη: το μίασμα – Γενέθλια. Γιατί σήμερα χάσαμε ένα ακόμα από τα σπίτια του αγώνα.
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις. Ώσπου να πάρουμε πίσω όλα τα κλεμμένα.
Ραδιοφράγματα
